Το παραμύθι ενός χρυσόψαρου

...ανήμπορο πια να αναπνεύσει
έστρεψε το βλέμμα του
προς τον καλό του φίλο
χαρίζοντάς του το τελευταίο του
"ελεύθερο" χαμόγελο.

"Θα δραπετεύσω από
το μικρό μας ενυδρείο
καλέ μου φίλε,
πολύ σύντομα,
βρήκα επιτέλους την έξοδο"...

..."δεν μπορεί να είναι ψέμα
(αδυνατούσε να τρέξει)
τόσο πολύ πονάει η ελευθερία?"
σκέφτηκε και κατέρρευσε μεμιάς
ανήμπορο πια να αναπνεύσει...

..."πρέπει να βρω και τη δύναμη
να βγω από αυτή την έξοδο
να ελευθερωθώ για πάντα",
και σκαρφάλωσε με ορμή
πάνω στον ανίκητο βράχο...

...εκεί που πάντα ονειρευόταν,
δεν το είχε ονομάσει ποτέ
μόνο το ζούσε κάθε φορά που
κολλούσε τα μάτια του στο παγωμένο γυαλί
"μα, δεν μπορεί να είναι ψέμα"...

...δε σκεφτόταν τίποτα άλλο πια
πάνω σ'αυτόν τον βράχο
μόνο άκουγε την καρδιά του
που κόντευε να σπάσει
μέχρι που βγήκε στον απέραντο βυθό...

...ο βυθός ο "απέραντος", όμως
ήτανε -δυστυχώς- το δωμάτιο μου
και γρήγορα κατάλαβε
πως η ελευθερία του δε βρισκόταν
εκεί που πάντα ονειρευόταν...