Διάλογος μ' ένα αστέρι

-Υπάρχω μόνο για σένα
-Τότε έλα κοντά μου
-Αν σε πλησιάσω
θα καώ στην ατμόσφαιρά σου
-Να κάνω μια ευχή?
-Όχι, άφησέ με να σε κοιτώ
από εδώ ψηλά για πάντα!

Μια γουλιά

Δωσ' μου Θεέ μου
μια γουλιά παρελθόν
να μεθύσω τη χαρά μου
να γιορτάσω τα όνειρά μου.
Μόνο μια γουλιά σου ζητώ
από τα τόσα ποτήρια
που γκρέμισα στο πέρασμά μου,
όποτε χανόμουν μέσα στο
γιγάντιό σου επιτραπέζιο.

Τέλος?

Κοίταξέ με! Ανεβαίνω...
Κάθε σκαλί και μια μαχαιριά στον πόνο μου.
Τα σκαλιά πίσω μου σβήσανε, σαν
τα φώτα της ψυχής μου.
Μα αυτή τη φορά θα τα καταφέρω,
αυτή τη φορά νιώθω σίγουρος.
Θα κλέψω λίγη απ' τη ζωή
της θάλασσας και τ' ουρανού
και θα αναπνεύσω μαζί με τους αγγέλους.
Κοιτώ χαμηλά. Σας βλέπω.
Μοιάζετε με χιλιάδες τεράστια μυρμήγκια
έτσι όπως χυμήξατε
τα κατασπαράξετε το γυμνό μου κουφάρι.
Φαίνεται τόσο εύκολο.
Μπορώ να δώσω ένα τέλος
κάτω από τους ήχους
της φαρμακωμένης μου μουσικής.
Να σας αφήσω να παίξετε μαζί μου.
Να πάμε αγκαλιασμένοι
μια βόλτα στο σκοτάδι.
Όχι, δεν μπορώ...
Ακολουθώ μια κρύα μορφή και ουρλιάζω!
Κανείς δε μ' ακούει.
Το χέρι που με στήριζε κόπηκε.
Σα να σε φίλησα.
Σε σταύρωσα και σταυρώθηκα.
Τα όνειρά μου παγωμένα,
μόλις βγήκαν από τα πνευμόνια του θανάτου.
Σ' ένα καθρέφτη αντικρύζω τη δειλία
Οι χτύποι της καρδιάς μου
την κάνουν χίλια κομμάτια.
Μ' ακολουθεί παντού,
σα να γεννήθηκε στα σπλάχνα μου.

Αρχή?

Κοιτάζει πίσω του αγέρωχος
το σαγηνευτικό χρώμα του τενάγους
απολαμβάνοντας βέβηλα
τον οδυρμό των μικροβίων, που
υφαίνανε τη δυστυχία του.
Θρηνεί μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο
την εκατόμβη των παθών του.
Στον αρχέγονο τούτο διάπλου
κουβαλά μόνος
μια μυστική διαθήκη.
Για πρώτη φορά
αφήνει πίσω του τον άρπαγα εαυτό του
για να παραλάβει εκουσίως
μέσα απ' τη δίνη του χυτηρίου
λουσμένα με μύρο
τα αρτιγενή του κύτταρα.

Σκόρπιες σκέψεις

Σ' ένα μπαλκόνι

Άγγιξα την ευτυχία....
Κυρτωμένος απ' το βάρος της χαράς μου
βλαστήμησα.
Οι θυσίες μου επέστρεψαν πληγωμένες,
ηττημένες.
Δε θυμόμουν το δρόμο
αλλά αναγνώρισα τις φωνές.
Ακολούθησα τα ίχνη
- τις πατημασιές της λύπης.-
Στο χορό των αναμνήσεων
ήμουν η φωτιά.
Αποσύνθεση χωρίς τέλος.
Πόνος χωρίς οργή.
Μόνο δάκρυα και πηγή η ψυχή μου.

Μια καλοκαιρινή νύχτα

Η ζωή μου στηριζόταν πάντα
στην πλάτη της λέξης, που
ενώνει τους ανθρώπους.
Μη μου πεις πως ήταν ψέμα.
Ακόμα και τώρα άσε με
να ζω στο όνειρό μου.
Ακριβώς όπως μου το χάρισαν εκείνοι.
Συμβατικό και προβλέψιμο.
Κι ας μην πετάξω ποτέ ψηλά.
Ας μείνω στη γη
αναπνέοντας τον αέρα του κλουβιού μου.
(Φαίνονται αμυδρά μα είναι σίδερα)
Κι εκείνοι σκίσανε το δέρμα μου και
κλέψανε τα ζωτικά μου όργανα :
την οργή, το θυμό, το μίσος...

Κλαίγοντας

Κι εκείνοι είστε εσείς, που μου αφήσατε
μόνο ένα ηλίθιο χαμόγελο
και μια καρδιά που αιμορραγεί.
Ματώνει γιατί σας βλέπει να απομακρύνεστε.
Που πηγαίνετε?
Γιατί φεύγετε μακριά?
Πάρτε με μαζί σας
ή καλύτερα αφήστε με να σας κοιτώ.
Είμαι μολυσμένος, μα δε θα σας πειράξω.
Αφήστε με να τραγουδάω!
Αφήστε με να πονάω!

Χωρίς λυγμούς

Που είναι ο γαλανός ουρανός, που
ονειρευόμουν?
Που είναι τα παραμυθένια λουλούδια, που
στόλιζαν το δρόμο μου?
Γιατί κλέψατε τις ζωγραφιές μου?
Το βιβλίο που διάβαζα
μιλούσε για αγάπη.
Μα κι αυτό εσείς μου το δωρίσατε.
Συγγραφέας ήταν η διαστροφή σας.
Κι εγώ στέκομαι πάλι εδώ και περιμένω.
Διψώ!
Θέλω αγάπη!

Γύρνα πίσω !

Δεν ήταν τελικά
ο χειρότερός μου εφιάλτης
τότε
που είδα να πνίγεται
ο κόσμος όλος.
Ήτανε χθες, που ένιωσα
να χάνω κάτι από εσένα.
Η στιγμή που δεν αναγνώριζα
το βλέμμα σου.
Η στιγμή που ούρλιαζα
(κλαίγοντας στην αγκαλιά σου)
να γυρίσεις πίσω.
Πρώτη φορά
μου χάρισε τόση ευτυχία
ο μισητός ήχος
του ξυπνητηριού.

Δαλιδά

Σ' αντίκρυσα μέσα στου ονείρου τη σκόνη
ικέτευες μόνη για λίγη στοργή
μ' αχόρταγο μίσος, που δεν τελειώνει
έσπειρες τη θλίψη στου νου μου τη γη.

Με τύλιξες μ' ένα αγκαθένιο μετάξι
ζωγράφισες πάνω μου ίχνη ενοχής
έδεσες γερά την ψυχή πριν πετάξει
μάζεψες το αίμα μου γλυκά να γευθείς.

Μικρή μου αγάπη, με το άρμα σου έλα
και κλέψε με φθόνο τη δύναμή μου
τη μάσκα σου φόρα να μοιάζεις με τρέλα
φώλιασε ύπουλα μες στο κορμί μου.