Τέλος?

Κοίταξέ με! Ανεβαίνω...
Κάθε σκαλί και μια μαχαιριά στον πόνο μου.
Τα σκαλιά πίσω μου σβήσανε, σαν
τα φώτα της ψυχής μου.
Μα αυτή τη φορά θα τα καταφέρω,
αυτή τη φορά νιώθω σίγουρος.
Θα κλέψω λίγη απ' τη ζωή
της θάλασσας και τ' ουρανού
και θα αναπνεύσω μαζί με τους αγγέλους.
Κοιτώ χαμηλά. Σας βλέπω.
Μοιάζετε με χιλιάδες τεράστια μυρμήγκια
έτσι όπως χυμήξατε
τα κατασπαράξετε το γυμνό μου κουφάρι.
Φαίνεται τόσο εύκολο.
Μπορώ να δώσω ένα τέλος
κάτω από τους ήχους
της φαρμακωμένης μου μουσικής.
Να σας αφήσω να παίξετε μαζί μου.
Να πάμε αγκαλιασμένοι
μια βόλτα στο σκοτάδι.
Όχι, δεν μπορώ...
Ακολουθώ μια κρύα μορφή και ουρλιάζω!
Κανείς δε μ' ακούει.
Το χέρι που με στήριζε κόπηκε.
Σα να σε φίλησα.
Σε σταύρωσα και σταυρώθηκα.
Τα όνειρά μου παγωμένα,
μόλις βγήκαν από τα πνευμόνια του θανάτου.
Σ' ένα καθρέφτη αντικρύζω τη δειλία
Οι χτύποι της καρδιάς μου
την κάνουν χίλια κομμάτια.
Μ' ακολουθεί παντού,
σα να γεννήθηκε στα σπλάχνα μου.