Τέσσερεις εποχές

Μικρός, όταν χιόνιζε
έτρεχα στο παράθυρο
κι αναζητούσα στον ουρανό
τον μάγο,
που μεταμόρφωνε τον κόσμο
τόσο απλά.
Κι αν σήμερα γνωρίζω
πως οι εποχές αποτελούν
τη φυσική ροή της γης
ψάχνω παντού να βρω
τον μάγο
που αλλάζει έτσι απλά
τις ψυχές των ανθρώπων.

Καλοκαίρι
Τα μάτια μου σ' ερωτεύτηκαν.
Η ψυχή μου απλά απουσίαζε.

Φθινόπωρο
Τα μάτια μου σε κέρδισαν.
Η ψυχή μου φυλλορροούσε.

Χειμώνας
Τα μάτια μου σε ντρέπονταν.
Η ψυχή μου καλυμμένη από χιόνι.

Άνοιξη
Τα μάτια μου δακρύζουν γιατί λείπεις.
Η ψυχή μου άνθισε κι ένιωσε έρωτας τι σημαίνει.

Καθρέφτες

Περιπλάνηση

Χρόνια τώρα
τριγυρνώ μέσα σ' αυτό
το στοιχειωμένο σπίτι.
Ποτέ μου δε συνάντησα
ανθρώπινες μορφές.
Μόνο καθρέφτες
αντικρύζω καθημερινά
- κάθε λογής -
Κάποτε τους φοβόμουν
γιατί αντανακλούσαν
την όψη μου περίεργα.
Τώρα πια στέκομαι εμπρός τους
και ξεγυμνώνομαι
χωρίς ντροπή
χωρίς λογική
χωρίς συνείδηση...

Συνάντηση

Πόσο παράξενος ήταν
ο καθρέφτης που ανακάλυψα
- τούτο το πρωινό -
μέσα στο γνώριμο
μα σκοτεινό διάδρομο του υπογείου!
Πιο ψηλός από τους άλλους
αραχνιασμένος
χτυπημένος στο κάδρο του
αλλά χωρίς καμιά ρωγμή
μες στο γυαλί του.
Πιο φωτεινός απ' όλους.
Πέταξα τα ρούχα μου
με πανικό
χωρίς σειρά.
Δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό
λες και δε θα προλάβαινα αλλιώς
να του χαρίσω τη γύμνια μου...

Φανέρωση

Βρήκα ένα παλιό κουτί
στη σοφίτα
κρυμμένο καλά
κάτω από τα γέρικα σανίδια.
Ποιος μπορεί να άφησε
όλα αυτά τα σημειώματα
εδώ μέσα?
Άρχισα να τα διαβάζω
με λαχτάρα.
Ήταν γραμμένα με αίμα!
Οι γραφικοί χαρακτήρες διάφοροι
μα όλα γράφανε τα ίδια λόγια :
"Ζω σ' αυτό το σπίτι χρόνια τώρα
μα συναντώ μόνο καθρέφτες".

Ανώνυμο

Κλεισμένος στο κελί του
τόσα χρόνια
επιθυμούσε απλά να
ζωγραφίζει
- τίποτε άλλο -
Και τώρα
κρατώντας σφιχτά το πινέλο του
κλαίει
ανήμπορος να θυμώσει που
κάποιοι είδανε τις ζωγραφιές του.
"Πρέπει..."
του είχανε πει, χωρίς να γνωρίζουν
ότι δε θα τις αντίκρυζε
ποτέ ξανά
με το ίδιο αθώο βλέμμα.

Λίγο πριν τη χαρά

Τέλειωσέ με!
Να μην υπάρξω πια!
Σε διατάζω!
Τύλιξέ με στο μαύρο σου!
Δε σε φοβάμαι πια!
Ας υπάρχεις!

Αγκάλιασέ με!
Να μην ικετεύω πια!
Σε παρακαλώ!
Δίκασέ με!
Δε σε μισώ πια!
Ας ικετεύεις!

Αγνόησέ με!
Να μην υποφέρω πια!
Σε προκαλώ!
Ελευθέρωσέ με!
Δε σ' αγαπάω πια!
Ας υποφέρεις!

Λίγο μετά τον πόνο

Ουρλιάζουν οι λέξεις,
δεν τις ελέγχω πια.
Πρώτες στιγμές και
η αδράνεια εκτελεί τους νόμους της.
Ακολουθεί ο φόβος
παγερός, όπως τον θυμάμαι
από τα παιδικά μου χρόνια.
Οι λυγμοί δεν εμφανίστηκαν.
Ίσως φοβήθηκαν
μη μου φανερώσουν το τέλος.
Τα μάτια μου πνίγονται
απ' τη βροχή των αναμνήσεων.
Οδηγώ με ραθυμία τις σκέψεις μου
μήπως με λυπηθεί ο πόνος.
Να 'μαι λοιπόν εδώ
μπροστά σου
φορώντας τη μάσκα, που μου χάρισες.
Δε θέλω
(για ακόμη μια φορά)
να πληγώσω τα μάτια σου.