Λίγο μετά τον πόνο

Ουρλιάζουν οι λέξεις,
δεν τις ελέγχω πια.
Πρώτες στιγμές και
η αδράνεια εκτελεί τους νόμους της.
Ακολουθεί ο φόβος
παγερός, όπως τον θυμάμαι
από τα παιδικά μου χρόνια.
Οι λυγμοί δεν εμφανίστηκαν.
Ίσως φοβήθηκαν
μη μου φανερώσουν το τέλος.
Τα μάτια μου πνίγονται
απ' τη βροχή των αναμνήσεων.
Οδηγώ με ραθυμία τις σκέψεις μου
μήπως με λυπηθεί ο πόνος.
Να 'μαι λοιπόν εδώ
μπροστά σου
φορώντας τη μάσκα, που μου χάρισες.
Δε θέλω
(για ακόμη μια φορά)
να πληγώσω τα μάτια σου.