31 Δεκ 2007

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Σαν αλλαγή φρουράς
φαντάζει ετούτη η νύχτα!
Το νέο έτος πλησιάζει νωχελικά
για να παραλάβει τα κλειδιά
της φυλακής από το παλιό
(που μουδιασμένο αποχωρεί)
και να' χει τα μάτια του ορθάνοιχτα
για όλη τη χρονιά
μην τυχόν και αποδράσει
κανείς μας
από τη φθορά του χρόνου.

30 Δεκ 2007

Κληρονομιά

(συνέχεια)

Ακόμα το σπίτι με τα κόκκινα παράθυρα
σέρνετε?
Μα που πηγαίνετε?
Να έρθω μαζί σας να κάνω κύκλους?
Κουράστηκα να στέκομαι συνέχεια
στο ίδιο σημείο.
Καλύτερα να κοροϊδεύω κι εγώ
τον εαυτό μου!
Άλλωστε ποτέ μου
δεν κατάλαβα
τι ακριβώς κάνετε.

29 Δεκ 2007

Άκου!

Έρχεται ύπουλα η σιωπή μου
να αναστατώσει τη νεκρική σιγή
δελεάζοντας το φύλακα - θόρυβο
με όμορφες κραυγές
χωρίς κανένα νόημα
για όσους μιλάνε
πιο δυνατά απ' τη σκέψη τους...

27 Δεκ 2007

Σκακιέρα

Πάνω σε μερικές δεκάδες
ασπρόμαυρα τετράγωνα
εκτυλίσσεται η μάχη του έρωτα.
Συναισθήματα κρυμμένα καλά
μες σε πανύψηλους πύργους.
Στιγμές και εικόνες που καλπάζουν άλογα
πάνω σε μαύρους και άσπρους ίππους.
Εμπειρίες στο ρόλο των τρελών
που ανοίγουν το δρόμο προς τη νίκη.
Πάντα στην πρώτη γραμμή
τα λόγια
πρόθυμα να θυσιαστούν φθηνά
και ικανά να αιχμαλωτίσουν για πάντα.
Η βασίλισσα λογική -δυνατότερη όλων-
στέκει εξ αρχής πλάι στο βασιλιά
έτοιμη να εξοντώσει κάθε τι
υπερβατικό.
Κι ο έρωτας μένει βουβός
μπροστά σε τόσες στρατηγικές και μάχες,
μπροστά σε τόσα θύματα,
αδυνατώντας να τους εξηγήσει
ότι η πραγματική νίκη είναι
η ανακωχή.

21 Δεκ 2007

Αδράνεια

Άσε με μαμά
να κοιμηθώ λίγο ακόμα.
Ξύπνησέ με
στη συντέλεια του κόσμου.
Έτσι κι αλλιώς
ποια η διαφορά?

20 Δεκ 2007

Θα περάσουν οι μέρες

Όπου κι αν κρύβεστε
όνειρά μου
θα σας βρω!
Είμαι τόσο κοντά.
Διακρίνω τα σημάδια....
Το χρώμα που αποκτούν
οι ώρες,
τη μελωδία που ανακτούν
οι εικόνες,
την ευωδιά που αναβλύζουν
οι λέξεις.

19 Δεκ 2007

Ηλίων αντάμωμα

(απόπειρα 2)

Σκλάβωσα τον πόνο μου σ' ένα κοπάδι λύκων
και τώρα σ' αντικρίζω ατέρμονη χαρά.
Μόνος με το κλάμα μου σ' ένα νησί αγροίκων
έπνιξα τη θλίψη μου σε αλλόκοτα νερά.

Βρίζω και περιγελώ τη γέρική μου λύπη
και μες σε πύρινη αγκαλιά κρύβω τα όνειρά μου.
Την όψη τους σμιλεύουν αρχαίων γλυπτών οι χτύποι,
σαν άυλα διαμάντια τυλίγουν την καρδιά μου.

Σε κάλεσμα ηφαιστείου πετάγομαι απ' το χώμα.
Αντάμωμα ηλίων τα μάτια σου εμπρός μου
γεμίζουν τη ζωή μου με το δικό τους χρώμα
σα να μου χάρισε ο Θεός το φως όλου του κόσμου.

18 Δεκ 2007

Έλλειψη

Πένθιμα τριαντάφυλλα στολίζουν το δωμάτιό μου.
Μάταια προσπαθώ να αποδράσω.
Σφαλιστά παράθυρα
εμποδίζουν το σεληνόφως.
Λέξεις ρομφαίες
φυλακισμένες κοντά μου.
Άνεμοι θηρία γκρεμίζουν τα πάντα εκεί έξω
προσδιορίζοντας ό,τι αγαπώ
ό,τι πιστεύω.
Πόσο επιθυμώ να' ρθω με τα κύματα
ν' αγγίξω τα χέρια σου.
Το ποτάμι του τρόμου
ξέβρασε πτώματα παλιών εφιαλτών.
Με πλησιάζουν!
Στείλε μου μερικές αναμνήσεις
να υψώσω τείχη.
Δάκρυα απ' τις νωπές πληγές μου
ματώνουν τα φτερά που οδηγούν στο μέλλον.
Ξεχασμένα όνειρα μεταμορφώνονται
στη νυχτερνή ετούτη λάμψη.
Χορεύουν μπροστά μου
υπενθυμίζοντάς μου το ανέφικτο.
Μαζί με τις παιδικές μου επιθυμίες
γέρασε και η φαντασία μου.
Μάχες στην όχθη
της λίμνης των ευχών
για το μεγαλύτερο αντίτιμο.
Μα είναι το άρωμα της θερινής νύχτας
αυτό που δυσκολεύει
τα βήματα προς το τέρμα.
Θύμησες ατελείωτων ωρών
-κάτω απ' το ζεστό φως του σκοταδιού
καθώς οι αισθήσεις
ενώνονταν σε μία, την υπέρτατη-
με μαγεύουν.
Ασήκωτο το κάλυμμα της στάχτης.
Μια παθιασμένη ευχή
καλπάζει προς τη λήθη.
Ρίχνω τα μυστικά μου
στη φωτιά
μην έχοντας κάπου
να τ' ακουμπήσω.

17 Δεκ 2007

Γελωτοποιός

Γελάσανε τα οργισμένα
μάτια του βασιλιά.
Δεν άντεξαν κρυμμένα
πίσω από τη σοβαρότητα.
Το θέαμα ήτανε γελοίο.
Ο εξευτελισμός των
συναισθημάτων,
η απόρριψη της αγάπης,
η εφαρμογή
του φυσικού νόμου.
Προσπαθούσε να το εξηγήσει
στον ηττημένο γελωτοποιό.
Δεν το χωρούσε όμως
το αγαθό του μυαλό.
Ήξερε μόνο να αγαπά
και τίποτε άλλο!

15 Δεκ 2007

Αυτοθυσία

(απόπειρα)

Κάθε που χτύπαγε διπλά
το σήμαντρο της πόλης
έπλεε στα σπίτια η σιωπή.
Λένε πως δάκρυσε κρυφά
στο τζάμι ο αφέντης
γνωρίζοντας τι θα συμβεί.
Μια μάγισσα, νεκρή γριά
ντυμένη στο σκοτάδι
έκλεβε ένα μικρό παιδί.
Μες στους αιώνες χάθηκαν
υιοί και θυγατέρες
χάρη σε μια παλιά πληγή.
Ο μύθος λέει για ένα ερπετό
και μια νεαρή γυναίκα∙
κανείς δεν ξέρει το γιατί.
Και τώρα πια έχει σειρά
του βασιλιά η κόρη
πιο όμορφη κι απ' την αυγή.
Όμως στο παραθύρι του
ένα μικρό αγγελούδι
τη λύτρωσή του θα του πει :
"Ο θάνατός σου βασιλιά
τραγούδι θα γεννήσει
κι η πόλη σου θα λυτρωθεί."
Νικήθηκε η μάγισσα
απ' της θυσίας τον ήχο
τα μάγια πια είχαν λυθεί.
Και κάθε που χτυπά διπλά
το σήμαντρο της πόλης
στα σπίτια γίνεται γιορτή!

Το τείχος του χωρισμού

"...σαν να' ταν χθες που μ' αγκάλιασες γεμίζοντας
τις αισθήσεις μου επευφημίες.... τόσο μακριά"

Νύχτα.
Να 'μαι στο μονοπάτι της μοίρας∙
τα βήματά μου αργά
και μπερδεμένα.
Νιώθω τη μορφή σου
πίσω απ' τον τοίχο
κι αφουγκράζομαι.
Ένας ήχος βαθύς σα σκοτάδι,
μια κραυγή ηδονής.
Και ξάφνου μια εικόνα μας κάνει παιδιά.
Εσύ κι εγώ μες σε λευκά ενδύματα.
Αυτό που μόλις μάτωσες.
Αυτό που μόλις ξέσκισες.
Το κεφάλι μου κολλημένο στον υγρό τοίχο,
που ρουφά τα δάκρυά μου.
Σκέψεις θαμμένες μες σε καβούκια χελώνας
στροβιλίζουν στο κεφάλι μου
σηκώνοντας σκόνη απορίας.
Γιατί? Πολλά γιατί.
Επιστρέφω με το φως του ήλιου.
Ο τοίχος ακόμα υγρός.
Απ' το αίμα σου!
Απ' τα δάκρυά μου!

14 Δεκ 2007

Αν

"...θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα..."
Π.Κ. & Χ.Κ.

Αν μπορούσες να δεις
την ψυχή μου
δε θα έδινες χρώμα
στις εικόνες που με τρομάζουν.
Αν μπορούσα να σου δείξω
την ψυχή μου
θα θυσίαζες τα χωμάτινα παλάτια σου
στα κύματά μου.
Αν είχα τη δύναμη
θα χτυπούσα το κεφάλι μου
μέχρι να σπάσει
και να πεταχτούν έξω όλοι οι εφιάλτες μου,
χορεύοντας και σβήνοντας αργά αργά
μέσα στην αγκαλιά σου.
Αν είχες τη δύναμη
θα έλουζες
την καρδιά σου με γαλάζιο φως
να φωτίζει το δρόμο μου
το δρόμο που έχω χάσει.

12 Δεκ 2007

Ανάπηρα αισθήματα

Ο ράθυμος ύπνος μου τραντάχτηκε.
Ένας θόρυβος αισχρός
-πιο αισχρός απ' το μυαλό μου-
κούνησε συθέμελα το δειλό μου κορμί.
Στάλες μολυσμένου ιδρώτα
ποδοπάτησαν κάθε γωνιά του ονείρου.
Φοβήθηκα!
Μανιασμένος άρχισα να οδύρομαι
και να βρίζω.
Καταράστηκα τη μοίρα μου,
δάγκωσα με λύσσα το σβέρκο
της καθυστερημένης μου τύχης,
γκρέμισα τα όμορφα σκουπίδια
που είχα στοιβάξει γύρω μου
και αναζήτησα εκείνον τον αισχρό θόρυβο :
"το φάλτσο σφύριγμα του ανέμου".
Γυρίζοντας το κεφάλι μου
αντίκρισα το δικό σου μένος
καθηλωμένο σε αναπηρική καρέκλα.
Χαμογελούσες κι έκλαιγες.
Δεν ήτανε χαρά∙
μήτε λύπη.
Ήταν το πάντρεμα οργής κι ελπίδας.
Το αίσθημα της μοναξιάς.
Δεν είχες ακούσει τίποτα
και το σώμα μου ορθώνονταν εμπρός σου προκλητικό,
αναζητώντας δεξιά κι αριστερά το θόρυβο.
Ήθελες να ψάξεις μαζί μου
να πατήσεις κι εσύ
στα απομεινάρια του ανθρώπινου πολιτισμού.
Μάταια!
"Δεν αισθάνομαι τα άκρα μου"
ψιθύρισες με λυγμούς.
Μου θύμησες τότε που είχα ζηλέψει έναν αετό
καθώς έσχιζε τα σύννεφα∙
κι αναρωτήθηκα :
"Πώς είναι δυνατόν εσύ
να ζηλεύεις τους ανθρώπους?"
Με κοίταζες με ένα βλέμμα απροσδιόριστο.
Κάτι σαν..... περιφρόνηση.
Κι εγώ έψαχνα ακόμα εκείνον
τον "αισχρό θόρυβο".

11 Δεκ 2007

Σελίς

Στέκεσαι εδώ μπροστά μου
μέσα στο ολόλευκο φόρεμά σου
και ουρλιάζεις!
Δεν αντέχεις την αγνότητα, λες.
Ζητάς τη λύτρωσή σου
μέσα από μαύρες χαρακιές,
που θα αναστατώσουν το κενό σου.
Δεν έχεις αντιληφθεί ποτέ
πόσο σε εκμεταλλεύομαι?
Πόσο πονώ
όταν σε βλέπω στα λευκά?
Πόσο λυτρώνομαι
όταν σε μουτζουρώνω?

10 Δεκ 2007

Νοσταλγία

Σβησμένα κεριά απέμειναν
απ' τη γιορτή της καρδιάς μου.
Αραχνιασμένες θύμησες
κρεμασμένες στις γωνιές του μυαλού
απλά για να υπενθυμίζουν
την ύπαρξη της ευτυχίας.
Τη βουρκωμένη ατμόσφαιρα
αναστάτωσαν οι δροσοσταλιές
ανεκπλήρωτων ονείρων,
που σέρναν πίσω τους
δυο υπνωτισμένα πουλιά.
Έσφιξαν γερά στα νύχια τους
τους χαμηλωμένους μου ώμους
και με ταξιδέψανε στη χώρα τους
-τη χώρα των αναμνήσεων-.
Ευχήθηκα να ξαναζήσω τις στιγμές
που στείλαν την ψυχή μου στον παράδεισο :
μια βραδιά συντροφιά με τον άγγελό μου
ένα βλέμμα αγάπης
μια νέα αρχή
ένα ταξίδι στη χώρα του έρωτα
μια νοερή βόλτα στα σύννεφα
ένα δάκρυ χαράς, που κύλησε για μένα.
Αλλά ένιωσα τον πόνο φρικτό
όταν έμαθα
πως κάποτε ο χρόνος ήταν χείμαρρος
τον οποίο μεταμόρφωσε μια μάγισσα
για να εκδικείται τους ανθρώπους.

9 Δεκ 2007

Κατά φύσιν

Μια έλξη μαγική
ανάμεσα στις καρδιές μας
(ως άλλη κεντρομόλος)
πασχίζει να σβήσει δια παντός
τα τελευταία μέτρα
που με κρατούν μακριά σου.
Μα είναι η φυγόκεντρος
(που κρύβεται καλά πίσω απ' τα μάτια σου)
αυτή που δε μ' αφήνει
να σ' αγγίξω
επαληθεύοντας πιστά
το νόμο της φύσης
μπροστά στον οποίο υπέκυψε
ακόμα κι η σελήνη
καταδικασμένη αιώνια
να στέκει
εκεί πανέμορφη
χωρίς να μας πλησιάζει
και
χωρίς να απομακρύνεται ποτέ!

8 Δεκ 2007

Χίλιες ημέρες

Πόσο θα ήθελα να σου έστελνα χίλια γράμματα
μέσα από την καρδιά μου
-ξέρεις γιατί?-
να έγραφα χίλια ποιήματα
για το πόσο σ' αγαπώ
να συνέθετα χίλιες μελωδίες
μόνο για σένα.....

Πόσο θα ήθελα να έβλεπα χίλια όνειρα
με τα δικά σου μάτια
-ξέρεις γιατί?-
να έκλεβα χίλια αστέρια
για να στολίσω τις νύχτες σου
να έχτιζα χίλια παλάτια
πριγκίπισσά μου να σ' έχω.....

Πόσο θα ήθελα να σου χάριζα χίλια φιλιά
μόνο για αυτή τη μέρα
-ξέρεις γιατί?-
να σου 'λεγα χίλια σ' αγαπώ
μέσα σε μια στιγμή
να σ' άγγιζα χίλιες φορές
το σώμα σου πάντα να νιώθω.....

Αλήθεια, ξέρεις γιατί?

7 Δεκ 2007

Στιγμές μοναξιάς

"Χιλιάδες πρόσωπα, χιλιάδες φωνές, χιλιάδες αγκαλιές....
....χιλιάδες οι στιγμές, που νιώθω μόνος."

Σιωπή και θρήνος
διαδέχονται
την ήττα των ονείρων μου.
Παγωμένα χείλη
βαλσαμωμένες ματιές
τα λάφυρά μου.
Κάτω απ' τη στάχτη
ανασύρεται ζωντανός
ένας εφιάλτης :
Κάποιο αστέρι
που είχε την τύχη
να ονομάζεται πλανήτης
-περιστρεφόμενος γύρω απ' τον ήλιο-
εκλιπαρεί το φως
να μην τον ξεχάσει
να μην τον αφήσει
και πάλι μόνο.

6 Δεκ 2007

Λήθη

"Κλειστά ενός ανθοκομείου
υπό τα υελώματα τ' άνθη ξεχνούν
πως είναι η λάμψη του ηλίου"
Κ.Π.Κ.

Φθηνή θεά,
μάζεψες απ' τα νερά του αποχωρισμού
την ψυχή μου
και ξεθώριασες τα ομορφότερά της χρώματα.
Πάνω στα βράχια των ονείρων μου
στέκεσαι προκλητικά σαγηνευτική
καλώντας κοντά σου
του εφιάλτη τα κύματα.
Μαγνητίζομαι
κι ακολουθώ βήμα-βήμα
τ' αόρατα σημάδια,
που άφησες στην άμμο.
Μαζί σου - απ' την κορυφή του βουνού -
η θάλασσα φαντάζει τόσο ήρεμη.
Ξάφνου στο βυθό τα μάτια σου
λαμπυρίζουν γαλήνια.
Δεν υπάρχεις δίπλα μου.
Μπορώ να σ' αγκαλιάσω
μα φοβάμαι.
Το ψέμα σου μου χαρίζει μια έκλειψη δειλίας και
με στέλνει πάλι κοντά σου.
Γεύομαι τους γλυκούς σου καρπούς
με βουλιμία.
Η αναπνοή μου τελειώνει και
μαζί της σβήνει η αγάπη μου...

5 Δεκ 2007

Συγγνώμη

Τα μάτια σου γνώρισαν τη θλίψη απόψε.
Δε σε ρωτώ για τα πληγωμένα φτερά σου
γιατί ποτέ μου δεν είχα
ούτε πληγές
ούτε φτερά.
Κι αν πέταξα ποτέ
το έκανα μόνο με τη φαντασία μου.
Χωρίς να πλησιάσω ποτέ τους ουρανούς σου.
Χωρίς καν να τους δω.
Η ψυχή μου άγκυρα σφηνωμένη.
Μη με ξεχάσεις στη φθορά
της άμμου.
Μη με παρατήσεις στο μαύρο
του βυθού.
Συγχώρεσέ με για πάντα!

4 Δεκ 2007

Πριν το θάνατο

....ακούστηκαν οι τελευταίοι κρότοι
και πένθιμα εμβατήρια
σφηνώθηκαν στους κροτάφους
μικρών παιδιών.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ
κελάηδισμα γι' αυτά
παρά μόνο
γερασμένα πουλιά
στην άκρη της ξεχασμένης θάλασσας.
Ουρανός χωρίς χρώμα
για όσους αγάπησαν.
Ματωμένοι κίονες στηρίζουν
ψυχρά μπουντρούμια καταδικασμένων.
Άγνωστοι οι θύτες
μα γνώριμα τα κλάματα.
Σιωπηλά πνεύματα
ανασταίνουν ελπίδες.
Επιστροφή νεκρών πνοών
και άγγιγμα οργής
τα όνειρα των δυστυχισμένων.
Αμφιβολία για το μίσος.
Το θρόισμα των μαραμένων φύλλων
η πιο φρικτή εκδίκηση.
Στην όψη μιας λησμονημένης μορφής
αγγελικά λόγια στολίζουν το θάνατο.

3 Δεκ 2007

Δάκρυα

Οι πρεσβευτές του πόνου
ξεπροβάλλουν δειλά-δειλά
μέσα από τους κρατήρες της ψυχής.
Κυλούν αργά και βασανιστικά
ιχνηλατώντας.
Αναζητούν τα σημάδια της λύπης
και ποθούν να τα σαρώσουν
στο πέρασμά τους.
Φοβισμένοι αναγγέλλουν
ότι οι φυλακές του μίσους
γκρεμίστηκαν.

2 Δεκ 2007

Σήμερα ξέχασα το όνομά μου

"Δώδεκα και μισή. Πως πέρασε η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια!"
(Κ.Π.Κ)

Κι αν φύγανε τα πρώτα πουλιά
κι αν πέσανε τα πρώτα φύλλα
δε φοβάμαι!
Κι αν έσβησε τα φώτα του ο ήλιος
κι αν φάνηκε μακριά η σελήνη
δε φοβάμαι!
Ξέρω ότι όλα θα ξανάρθουνε
σαν εποχές, σαν ημέρες.
Μόνο οι στιγμές χάνονται
γι'αυτό φοβάμαι
που δε θα τις ξαναδώ!

1 Δεκ 2007

Έκφραση Δειλίας

Ψάχνω λέξεις
να σκορπίσω την εκκωφαντική σιωπή
να φωτίσω τις σκιές που με πνίγουν.
Γύρω μου
μάτια και ψυχές (ψυχές?!)
παίζουν μαζί μου κρυφτό.
Με χλευάζουν που προσπαθώ
να πείσω τον αετό να
λυπηθεί το πρόβατο
να δείξω στις όρνιθες
πως λύνονται οι εξισώσεις
να μάθω στο φίδι
πως να γλυκάνει το δηλητήριο
να διδάξω στην αλεπού
την εντιμότητα.
Με χλευάζουν και με περιγελούν.
Κι εγώ?
Κρύβω το πρόσωπό μου
και τρέχω!
Τρέχω με όλη τη δύναμή μου
-την ανύπαρκτη-
σα φοβισμένο νήπιο
που ορμάει στην αγκαλιά
της μητέρας
λες και τελειώνει εκεί ο κόσμος.
Θέλω να κρυφτώ
για πάντα
σε τούτη την άκρη
να χαθώ για πάντα
σε μια αγκαλιά
εγώ, ο θεός μου και οι πλανήτες μου.
Να πάω σε ένα σύμπαν μακρινό
Να μην ξαναδώ ποτέ μου θηρία....

Θυμάσαι?

Ζάλισε το μυαλό μου
η επιθυμία
και η ανυπομονησία
μάγεψε τα μάτια μου.
Αδυνατώ να διακρίνω
αν βαρέθηκαν οι δείκτες
να γυρίζουν ή
αν γέννησε ο κύκλος
κι άλλες μοίρες.
Πότε θα ξημερώσει?