18 Ιαν 2008

Μαύρος κύκλος

(απόπειρα 0, δέκα χρόνια πριν...)

Στου θάνατου την πόλη
γλεντάνε πάλι οι δήμιοι
θύματα σέρνουν όλοι
σε δίχτυα από ασήμι.

Γλεντάνε πάλι οι δήμιοι
από ηδονή μεθάνε
σε δίχτυα από ασήμι
αίμα χαρά σκορπάνε.

Από ηδονή μεθάνε
ποθούνε να γιορτάσουν
αίμα χαράς σκορπάνε·
πίνουν να ξεδιψάσουν.

Ποθούνε να γιορτάσουν
σε τάφο διαμαντένιο
πίνουν να ξεδιψάσουν
σε κύπελλο κλεμμένο.

Σε τάφο διαμαντένιο
νεράιδες τους κοιμίζουν
σε κύπελλο κλεμμένο
με αίμα τους ποτίζουν.

Νεράιδες τους κοιμίζουν
βουβές και οργισμένες
με αίμα τους ποτίζουν
μες στις πληγές κρυμμένες.

Βουβές και οργισμένες
στα αυτιά τους ψιθυρίζουν
μες στις πληγές κρυμμένες
χλομοί τις αντικρίζουν.

Στα αυτιά τους ψιθυρίζουν
οι κόρες των θυμάτων
χλομοί τις αντικρίζουν
οι δήμιοι αισθημάτων.

Οι κόρες των θυμάτων
στου θάνατου την πόλη
τους δήμιους αισθημάτων
φιλούν μ' ένα πιστόλι.

15 Ιαν 2008

Εμπόριο αξιοπρέπειας

Μα ασφαλώς!
Εσένα δε σε υπολόγισε
κανείς τους
σ' εκείνη τη συνάντηση.
"Θα αλλάξουμε τον κόσμο"
συμφώνησαν.
"Θα διώξουμε τη φτώχεια,
τον πόνο, την αδικία,
το κακό."
"Θα διώξουμε, θα διώξουμε..."
Και να' σαι σήμερα εδώ∙
στέκεσαι απέναντί μου
καρτερικά,
υποτιμητικά,
απλώς επειδή δε σκέφτηκαν
οι άθλιοι σοφοί
πως διώχνοντάς τα όλα,
θα φεύγανε τελικά κι οι
άνθρωποι
γυρεύοντάς τα κάπου αλλού
(άθελά τους, ίσως)
για να αποδείξουν εν τέλει
στους "σοφούς"
ότι αρκούσε μόνο
να κρατήσουν... κάτι.
Κάτι που διώχθηκε
ανάμεσα στα άλλα
σαν άχρηστο.

14 Ιαν 2008

Εξ αίματος

Δε θα 'πρεπε να ζεις εδώ
μαζί μας.
Εσύ γεννήθηκες για κόσμο
αλλιώτικο
πιο καθαρό.
Κι αν το σώμα σου ανήκει
εδώ
τα μάτια κι η ψυχή σου
θα αντικρίζουν πάντα
τ' ουρανού το χρώμα.
Τη μοναξιά σου, όμως, μην τη φοβάσαι
και δάκρυα άλλα μην καταδεχτείς
Σε τούτη εδώ τη λίμνη
πάντα θα σε κοιτούν
περίεργα,
πάντα θα σε μισούν
τα πλάσματα των στάσιμων νερών.
Ποτέ τους δε θα αντιληφθούν
πως γίνεται να κοιτάς ψηλά
στα σύννεφα
και να αναπνέεις
το δικό σου αέρα,
μόνο εσύ,
μοναχικό του βάλτου
νούφαρο.

9 Ιαν 2008

Βουρκωμένες αναμνήσεις....

....συνάντησαν τους ειρμούς μου
στο δρόμο της μελαγχολίας.
Δάκρυα∙
πότε καυτά, πότε παγωμένα
ακολουθώντας
τους σφυγμούς των συναισθημάτων
συρρίκνωσαν την ψυχή μου.
Αγάπησα∙
κι αυτό με ταξιδεύει,
με οδηγεί κοντά σου
κι ας μην υπάρχεις.
Κάτω από το φως του αυγερινού
σκαρφάλωσα στα μυστικά του ουρανού
για να κλείσω τις πληγές μου
(να αλλάξω την τροχιά των αστεριών)
Αντίκρισα τις ευχές μου
καταρρακωμένες από τα ανελέητα
χτυπήματά σου.
Σιχάθηκα τον εαυτό μου.
Ένιωσα την ανάσα μου μηδαμινή
μπροστά στην οργή του ανέμου.
Ανέβηκα στο πιο ψηλό βουνό
θυμήθηκα το χαμόγελό σου
και........

8 Ιαν 2008

Τελευταία φορά

Πλησίασε!
Σε παρακαλώ.
Πολιόρκησε την καρδιά μου
όπως παλιά....
Διώξε κάθε μελαγχολική μορφή.
Αγκάλιασέ με.
Με πάθος
όπως παλιά....
Μη μ' αφήνεις στο σκοτάδι
να αναζητώ τα βήματά σου.
Κράτησε το χέρι μου
όπως παλιά....
Σβήσε τα σημάδια της απειλής.
Κρύψε την αδιαφορία.
Χάρισέ μου τα χείλη σου
όπως παλιά....
Μόνο για μια φορά∙
να κυλήσει στις φλέβες μου η ευτυχία
συγκεντρωμένη σε μια στιγμή.
Ίσως να είναι
η τελευταία φορά....

5 Ιαν 2008

Μία λέξη - Χίλιες εικόνες

Στη μικρή μου ζωή
ακόμη δεν κατάφερα
να δω εικόνα
χωρίς τη μορφή ή τη σκιά
της ομορφότερης ύπαρξης στη γη
που έστειλε η θεϊκή γενναιοδωρία
να συντροφεύει το ανθρώπινο είδος.
Κρυμμένη
πίσω από κάθε λέξη και πράξη,
μητέρα των δακρύων και του γέλιου,
αδερφή της ευτυχίας,
γυναίκα του έρωτα και
ερωμένη του πόνου
η α γ ά π η
χρωματίζει κάθε μας εικόνα
είτε με την παρουσία της
είτε με την απουσία της.

4 Ιαν 2008

Εφιάλτης

Τη νύχτα ετούτη
-για ακόμη μία φορά-
έζησα το χειρότερό μου εφιάλτη.
Βρισκόμουν σε μία γιγάντια βάρκα
μαζί με όλους τους ανθρώπους
στα πεινασμένα νερά
ενός άγνωστου ωκεανού.
Ηδονισμένοι ενώναμε τα κορμιά μας
με ρυθμούς υστερικούς.
Κάτω από ήχους μεθυστικούς
ποτίζαμε τις αισθήσεις μας
με σταγόνες αλλοτρίωσης∙
στοιχειωμένοι πειρατές
γιορτάζαμε την πολυπόθητη
κατάκτηση της ματαιότητας.
Ξάφνου σκοτείνιασε.
Η λύπη άπλωσε πάνω μας
εξαγνισμένο το πέπλο της.
Οι άνθρωποι όλοι,
όμορφοι, ταλαίπωροι,
γενναίοι, αμαρτωλοί
αλλάξανε όψη.
Η βάρκα γέμισε
από ανθρωπόμορφα τέρατα.
Βατράχια, σκουλήκια, φίδια
και κάθε λογής έντομα
γονάτισαν,
προσευχόμενος ο καθένας
στο θεό εαυτό του.
Σαστισμένος κάλεσα κοντά μου
ένα σύννεφο,
σκαρφάλωσα πάνω του
και πετάξαμε ψηλά.
Από 'κει άρπαξα τα χρώματα
της θλίψης και του τρόμου
και ζωγράφισα στον ουρανό
το ομορφότερό μου όνειρο.
Οι προσευχές όλων πάγωσαν.
Έστρεψαν τα βλέμματά τους
προς την άβυσσο της θάλασσας
ουρλιάζοντας.
Καταβεβλημένοι από τον πόνο
της δώρισαν τα λείψανά τους.

3 Ιαν 2008

Ευχή

Πόσο αλλόκοτα γυρίζουν
στο μυαλό μου οι εικόνες!
Μπερδεύονται
στα δίχτυα του χρόνου
και τον παρασέρνουν μαζί τους.
Μακάρι να μπορούσα
να αγκαλιάσω τις πιο φωτεινές
και να αφήσω τις άλλες
πίσω μου
μέσα σ' ένα βαθύ πηγάδι
να μην τις δω
ποτέ ξανά!

2 Ιαν 2008

Νύχτα

Τι είναι αυτό που προσπαθείς
να κρύψεις και
καλύπτεις τα πάντα με σκοτάδι?
Πες μου την αλήθεια.
Ποτέ μου δεν πίστεψα
τη δικαιολογία σου
περί...στροφών της γης
γύρω από τον άξονά της.
Μοιάζω τόσο αφελής
όσο οι άλλοι?

1 Ιαν 2008

Νομοτέλεια

" Ήταν να φύγουμε μαζί
όμως πηγαίνω μόνος "
Φ.Π.

Τι κι αν το ονειρευόμουν
κάθε στιγμή της ζωής μου!
Η μοίρα διάλεξε αλλιώς...
Κι εσύ την υπάκουσες
γιατί είχες πεισθεί ότι
"το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον"
λες και δεν πρόκειται για γνωμικό
αλλά για κάποιον απαράβατο
υπεράνθρωπο νόμο.