Βουρκωμένες αναμνήσεις....

....συνάντησαν τους ειρμούς μου
στο δρόμο της μελαγχολίας.
Δάκρυα∙
πότε καυτά, πότε παγωμένα
ακολουθώντας
τους σφυγμούς των συναισθημάτων
συρρίκνωσαν την ψυχή μου.
Αγάπησα∙
κι αυτό με ταξιδεύει,
με οδηγεί κοντά σου
κι ας μην υπάρχεις.
Κάτω από το φως του αυγερινού
σκαρφάλωσα στα μυστικά του ουρανού
για να κλείσω τις πληγές μου
(να αλλάξω την τροχιά των αστεριών)
Αντίκρισα τις ευχές μου
καταρρακωμένες από τα ανελέητα
χτυπήματά σου.
Σιχάθηκα τον εαυτό μου.
Ένιωσα την ανάσα μου μηδαμινή
μπροστά στην οργή του ανέμου.
Ανέβηκα στο πιο ψηλό βουνό
θυμήθηκα το χαμόγελό σου
και........