Εφιάλτης

Τη νύχτα ετούτη
-για ακόμη μία φορά-
έζησα το χειρότερό μου εφιάλτη.
Βρισκόμουν σε μία γιγάντια βάρκα
μαζί με όλους τους ανθρώπους
στα πεινασμένα νερά
ενός άγνωστου ωκεανού.
Ηδονισμένοι ενώναμε τα κορμιά μας
με ρυθμούς υστερικούς.
Κάτω από ήχους μεθυστικούς
ποτίζαμε τις αισθήσεις μας
με σταγόνες αλλοτρίωσης∙
στοιχειωμένοι πειρατές
γιορτάζαμε την πολυπόθητη
κατάκτηση της ματαιότητας.
Ξάφνου σκοτείνιασε.
Η λύπη άπλωσε πάνω μας
εξαγνισμένο το πέπλο της.
Οι άνθρωποι όλοι,
όμορφοι, ταλαίπωροι,
γενναίοι, αμαρτωλοί
αλλάξανε όψη.
Η βάρκα γέμισε
από ανθρωπόμορφα τέρατα.
Βατράχια, σκουλήκια, φίδια
και κάθε λογής έντομα
γονάτισαν,
προσευχόμενος ο καθένας
στο θεό εαυτό του.
Σαστισμένος κάλεσα κοντά μου
ένα σύννεφο,
σκαρφάλωσα πάνω του
και πετάξαμε ψηλά.
Από 'κει άρπαξα τα χρώματα
της θλίψης και του τρόμου
και ζωγράφισα στον ουρανό
το ομορφότερό μου όνειρο.
Οι προσευχές όλων πάγωσαν.
Έστρεψαν τα βλέμματά τους
προς την άβυσσο της θάλασσας
ουρλιάζοντας.
Καταβεβλημένοι από τον πόνο
της δώρισαν τα λείψανά τους.