Δε θα 'πρεπε να ζεις εδώ
μαζί μας.
Εσύ γεννήθηκες για κόσμο
αλλιώτικο
πιο καθαρό.
Κι αν το σώμα σου ανήκει
εδώ
τα μάτια κι η ψυχή σου
θα αντικρίζουν πάντα
τ' ουρανού το χρώμα.
Τη μοναξιά σου, όμως, μην τη φοβάσαι
και δάκρυα άλλα μην καταδεχτείς
Σε τούτη εδώ τη λίμνη
πάντα θα σε κοιτούν
περίεργα,
πάντα θα σε μισούν
τα πλάσματα των στάσιμων νερών.
Ποτέ τους δε θα αντιληφθούν
πως γίνεται να κοιτάς ψηλά
στα σύννεφα
και να αναπνέεις
το δικό σου αέρα,
μόνο εσύ,
μοναχικό του βάλτου
νούφαρο.
14 Ιαν 2008
Εξ αίματος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
...ό,τι ωραιότερο έγραψες(υποκειμενικά πάντα)...ως τώρα.
Μπράβο σου poemius.
Ναι, κι εμένα μου άρεσε πολύ. Για όλα τα νούφαρα που ζουν εκεί έξω...
"ΝΟΥΦΑΡΑ οι ελπίδες μας σε βάλτους φυτρωμένα"
"Η απουσία σου
μία λίμνη από νούφαρα
στον ουρανό της λήθης
Άρωμα σε χώρο
γεμίζει τον χρόνο
και τα ίχνη στην πέτρα,
ανεξίτηλα"
«Πρωινά νούφαρα»
"Ερωδιοί μες στην ψυχή μας φτερουγίζουν
φεγγοβολούν τα μανουάλια της καρδιάς
κι ήσαν τα μάτια σου δυο κύματα που αφρίζουν
κι είχες το ύφος της αγέρωχης φτελιάς".
"Είχες φυτέψει στον περίβολο αγκάθια
κάστρο η αύρα σου να μη σε ξαναδώ
σου 'χα γεμίσει με λουλούδια τα καλάθια
κι έστελνα νότες στο δικό σου ουρανό.
Σαν καταιγίδα, σου πλημμύρισα το σώμα
σαν πεταλίδα που στα βράχια προσκολλά
κι είδα χαμόγελα σε μάγουλα με χρώμα
θαύμασα νούφαρα ν' ανθίζουνε ξανά".
Δημοσίευση σχολίου