Έμπειρη άγνοια

Στο πίσω κάθισμα,
κολλημένος στο τζάμι
σε ρώτησα
γιατί το φεγγάρι μας ακολουθεί παντού.
Δε νομίζω να κατάλαβα
ποτέ μου το γιατί.
Και να που τώρα
πρέπει να απαντήσω κι εγώ
στην ερώτηση αυτή.
Γιατί το φεγγάρι μας ακολουθεί παντού
παγερό και όμορφο
όπως τα πάθη και οι πόθοι μας....

Μέσα από το βάλτο

Το αγαπημένο του παιχνίδι
ήταν να ξαπλώνει δίπλα μου
στην άμμο,
κοιτώντας το Θεό,
παριστάνοντας το Θεό...
Έδινε πνοή σε κάθε σύννεφο.
Το μετέτρεπε σε άνθρωπο,
σε ζώο, σε καθετί
χαρίζοντάς του μια ιστορία.
Πώς να του πω τώρα
ότι ο καιρός πέρασε και
η παραλία των παιδικών μας χρόνων
δεν υπάρχει πια?
Πώς να του εξηγήσω
ότι οι μαύρες κηλίδες στον ουρανό
δεν είναι σύννεφα?
Πώς να του μαρτυρήσω
ότι όσο κι αν τις κοιτά
όσο κι αν φυσήξει ο άνεμος
οι βόμβες δε θα μεταμορφωθούν ποτέ
σε περιστέρια.

Για τις μέρες που φοβάμαι

Σα φοβηθώ,
βγαίνω για μια ασυνήθιστη
βόλτα.
Όχι μόνος.
Με το 'να χέρι κρατώ σφιχτά
ένα δειλό παιδάκι,
με τ' άλλο στηρίζω αδιάκοπα
ένα θλιμμένο γέρο.
Μαζί γυρνάμε
στα μέρη που πήγαμε
και σ' εκείνα που θα πάμε.
Κι όλο μου λεν
τα όνειρά τους.
Ο ένας χαμογελώντας
κι ο άλλος κλαίγοντας.
Που και που
γονατίζω στο χώμα
για να θάψω τα όνειρα
που βαραίνουν το παιδάκι
για να γλείψω τα όνειρα
που φτύνει ο γέρος.

Μοιάζεις με...

Μεταμφιεσμένη κατάρα
στο θεατρικό ενός εφιάλτη.
Θολή εικόνα
στους δρόμους που περπάτησα.
Πνιγμένη ανάμνηση
μες στα δάκρυα που εξατμίστηκαν.
Ηχώ που σβήνει βασανιστικά
στους γκρεμούς που σκαρφάλωσα.

Για τις μέρες που λυγίζω

Ο γιος μου με ρώτησε
τι είναι η ποίηση.
Αφού βασάνισα το μυαλό μου
για μερικά χρόνια, του απάντησα:
"Μόλις γεννηθείς θα σου πω"

Το παραμύθι ενός χρυσόψαρου

...ανήμπορο πια να αναπνεύσει
έστρεψε το βλέμμα του
προς τον καλό του φίλο
χαρίζοντάς του το τελευταίο του
"ελεύθερο" χαμόγελο.

"Θα δραπετεύσω από
το μικρό μας ενυδρείο
καλέ μου φίλε,
πολύ σύντομα,
βρήκα επιτέλους την έξοδο"...

..."δεν μπορεί να είναι ψέμα
(αδυνατούσε να τρέξει)
τόσο πολύ πονάει η ελευθερία?"
σκέφτηκε και κατέρρευσε μεμιάς
ανήμπορο πια να αναπνεύσει...

..."πρέπει να βρω και τη δύναμη
να βγω από αυτή την έξοδο
να ελευθερωθώ για πάντα",
και σκαρφάλωσε με ορμή
πάνω στον ανίκητο βράχο...

...εκεί που πάντα ονειρευόταν,
δεν το είχε ονομάσει ποτέ
μόνο το ζούσε κάθε φορά που
κολλούσε τα μάτια του στο παγωμένο γυαλί
"μα, δεν μπορεί να είναι ψέμα"...

...δε σκεφτόταν τίποτα άλλο πια
πάνω σ'αυτόν τον βράχο
μόνο άκουγε την καρδιά του
που κόντευε να σπάσει
μέχρι που βγήκε στον απέραντο βυθό...

...ο βυθός ο "απέραντος", όμως
ήτανε -δυστυχώς- το δωμάτιο μου
και γρήγορα κατάλαβε
πως η ελευθερία του δε βρισκόταν
εκεί που πάντα ονειρευόταν...

Τι σου θυμίζει τούτη η σιωπή?

Όλα τα όνειρά μου
- τα ανεκπλήρωτα -
τα στρίμωξα σ' ένα μικρό κουτί
και το κουβαλώ πάντα μαζί μου.
Όταν πονάω
το ανοίγω κρυφά
και γιατρεύω τις πληγές μου.
Μόνο που το κουτάκι
γέμισε
και δε χωράνε πια
άλλα όνειρα.