Μέσα από το βάλτο

Το αγαπημένο του παιχνίδι
ήταν να ξαπλώνει δίπλα μου
στην άμμο,
κοιτώντας το Θεό,
παριστάνοντας το Θεό...
Έδινε πνοή σε κάθε σύννεφο.
Το μετέτρεπε σε άνθρωπο,
σε ζώο, σε καθετί
χαρίζοντάς του μια ιστορία.
Πώς να του πω τώρα
ότι ο καιρός πέρασε και
η παραλία των παιδικών μας χρόνων
δεν υπάρχει πια?
Πώς να του εξηγήσω
ότι οι μαύρες κηλίδες στον ουρανό
δεν είναι σύννεφα?
Πώς να του μαρτυρήσω
ότι όσο κι αν τις κοιτά
όσο κι αν φυσήξει ο άνεμος
οι βόμβες δε θα μεταμορφωθούν ποτέ
σε περιστέρια.