Για τις μέρες που φοβάμαι

Σα φοβηθώ,
βγαίνω για μια ασυνήθιστη
βόλτα.
Όχι μόνος.
Με το 'να χέρι κρατώ σφιχτά
ένα δειλό παιδάκι,
με τ' άλλο στηρίζω αδιάκοπα
ένα θλιμμένο γέρο.
Μαζί γυρνάμε
στα μέρη που πήγαμε
και σ' εκείνα που θα πάμε.
Κι όλο μου λεν
τα όνειρά τους.
Ο ένας χαμογελώντας
κι ο άλλος κλαίγοντας.
Που και που
γονατίζω στο χώμα
για να θάψω τα όνειρα
που βαραίνουν το παιδάκι
για να γλείψω τα όνειρα
που φτύνει ο γέρος.

Μοιάζεις με...

Μεταμφιεσμένη κατάρα
στο θεατρικό ενός εφιάλτη.
Θολή εικόνα
στους δρόμους που περπάτησα.
Πνιγμένη ανάμνηση
μες στα δάκρυα που εξατμίστηκαν.
Ηχώ που σβήνει βασανιστικά
στους γκρεμούς που σκαρφάλωσα.

Για τις μέρες που λυγίζω

Ο γιος μου με ρώτησε
τι είναι η ποίηση.
Αφού βασάνισα το μυαλό μου
για μερικά χρόνια, του απάντησα:
"Μόλις γεννηθείς θα σου πω"

Το παραμύθι ενός χρυσόψαρου

...ανήμπορο πια να αναπνεύσει
έστρεψε το βλέμμα του
προς τον καλό του φίλο
χαρίζοντάς του το τελευταίο του
"ελεύθερο" χαμόγελο.

"Θα δραπετεύσω από
το μικρό μας ενυδρείο
καλέ μου φίλε,
πολύ σύντομα,
βρήκα επιτέλους την έξοδο"...

..."δεν μπορεί να είναι ψέμα
(αδυνατούσε να τρέξει)
τόσο πολύ πονάει η ελευθερία?"
σκέφτηκε και κατέρρευσε μεμιάς
ανήμπορο πια να αναπνεύσει...

..."πρέπει να βρω και τη δύναμη
να βγω από αυτή την έξοδο
να ελευθερωθώ για πάντα",
και σκαρφάλωσε με ορμή
πάνω στον ανίκητο βράχο...

...εκεί που πάντα ονειρευόταν,
δεν το είχε ονομάσει ποτέ
μόνο το ζούσε κάθε φορά που
κολλούσε τα μάτια του στο παγωμένο γυαλί
"μα, δεν μπορεί να είναι ψέμα"...

...δε σκεφτόταν τίποτα άλλο πια
πάνω σ'αυτόν τον βράχο
μόνο άκουγε την καρδιά του
που κόντευε να σπάσει
μέχρι που βγήκε στον απέραντο βυθό...

...ο βυθός ο "απέραντος", όμως
ήτανε -δυστυχώς- το δωμάτιο μου
και γρήγορα κατάλαβε
πως η ελευθερία του δε βρισκόταν
εκεί που πάντα ονειρευόταν...

Τι σου θυμίζει τούτη η σιωπή?

Όλα τα όνειρά μου
- τα ανεκπλήρωτα -
τα στρίμωξα σ' ένα μικρό κουτί
και το κουβαλώ πάντα μαζί μου.
Όταν πονάω
το ανοίγω κρυφά
και γιατρεύω τις πληγές μου.
Μόνο που το κουτάκι
γέμισε
και δε χωράνε πια
άλλα όνειρα.

Άγγελοι Με Εικόνα Ανθρώπινη

Η αγκαλιά δεν έχει νοημοσύνη
κι όμως ποτέ δεν την κοιτάς αμήχανα
διότι είναι άγγελος.

Το δέντρο στέκει καθηλωμένο στη γη
κι όμως ποτέ δεν το λυπάσαι
διότι είναι άγγελος.

Η σελήνη κι αν λάμπει είναι τυφλή
κι όμως κρυφά τη θαυμάζεις
διότι είναι άγγελος.

Το όνειρο δε μίλησε ποτέ
κι όμως πιστά το ακούς
διότι είναι άγγελος.

Η καρδιά δεν έχει ακοή
κι όμως ποθείς να της μιλήσεις
διότι είναι άγγελος.

Ο άγγελος αλλάζει μορφές
για να τον νιώθεις κοντά σου
διότι είσαι άνθρωπος.

Σημειώσεις

Σημείωση πρώτη :
Είμαι δυστυχισμένος !
Όταν οι ώρες μου ακροβατούν
στο νήμα της δημιουργίας,
οι μέρες κυλάνε κενές.

Σημείωση δεύτερη :
Φοβάμαι !
Όταν τα όνειρά μου φανερώνονται
μόνο στο φως της αυγής,
το σκοτάδι πολλαπλασιάζεται.

Σημείωση τρίτη :
Υπάρχω !
Όταν η αναπνοή μου κλέβει
το οξυγόνο του κόσμου,
άθελά μου σφυρηλατώ το μέλλον.

Σημείωση τέταρτη :
Ελπίζω !
Όταν τα σύννεφά μου σκεπάζουν
τη λάμψη των αστεριών, εκείνα
δεν μπορούν παρά μόνο να υπόσχονται.

Σημείωση πέμπτη :
Αγαπώ !
Όταν η ψυχή μου έπαψε
να χωρίζεται σε ημισφαίρια,
φωτίστηκε αενάως.

Σημείωση έκτη :
Είμαι ευτυχισμένος !
Όταν δεν το νιώθω,
χρησιμοποιώ απλά
την "εις άτοπον απαγωγή".

Αμνησία

Ξυπνώ απ' το λήθαργο
λουσμένος στις αχτίδες του ήλιου.
Πότε ήταν μέρα, τελευταία φορά?
Είναι άραγε αληθινές
τούτες οι χρυσαφένιες ίνες?
Πόση ζεστασιά μου χαρίζουν!
Πόση γαλήνη!
Νιώθω πρωτόγνωρα
κι ας ξέρω καλά
πως θα χαθούν κι αυτές
όπως και τόσες άλλες...

Είναι μόνο στιγμές?

Έστειλες πάλι
το σύννεφό σου, σκυθρωπό,
να δακρύσει
πάνω στο πυρωμένο δέρμα μου
χαρίζοντάς μου την κάθαρση των επιγείων.
Δε σου κρατώ κακία
για το απροειδοποίητο του ερχομού σου
Δε σου θυμώνω
για το σύντομο της επισκέψεώς σου
Δεν τρομάζω στην ιδέα
της παντοτινής σου λήθης.
Μόνο λυπάμαι
που δε μου ΄δωσες τη δυνατότητα
να ζω για πάντα στη βροχή.

Διάλογος μ' ένα αστέρι

-Υπάρχω μόνο για σένα
-Τότε έλα κοντά μου
-Αν σε πλησιάσω
θα καώ στην ατμόσφαιρά σου
-Να κάνω μια ευχή?
-Όχι, άφησέ με να σε κοιτώ
από εδώ ψηλά για πάντα!

Μια γουλιά

Δωσ' μου Θεέ μου
μια γουλιά παρελθόν
να μεθύσω τη χαρά μου
να γιορτάσω τα όνειρά μου.
Μόνο μια γουλιά σου ζητώ
από τα τόσα ποτήρια
που γκρέμισα στο πέρασμά μου,
όποτε χανόμουν μέσα στο
γιγάντιό σου επιτραπέζιο.

Τέλος?

Κοίταξέ με! Ανεβαίνω...
Κάθε σκαλί και μια μαχαιριά στον πόνο μου.
Τα σκαλιά πίσω μου σβήσανε, σαν
τα φώτα της ψυχής μου.
Μα αυτή τη φορά θα τα καταφέρω,
αυτή τη φορά νιώθω σίγουρος.
Θα κλέψω λίγη απ' τη ζωή
της θάλασσας και τ' ουρανού
και θα αναπνεύσω μαζί με τους αγγέλους.
Κοιτώ χαμηλά. Σας βλέπω.
Μοιάζετε με χιλιάδες τεράστια μυρμήγκια
έτσι όπως χυμήξατε
τα κατασπαράξετε το γυμνό μου κουφάρι.
Φαίνεται τόσο εύκολο.
Μπορώ να δώσω ένα τέλος
κάτω από τους ήχους
της φαρμακωμένης μου μουσικής.
Να σας αφήσω να παίξετε μαζί μου.
Να πάμε αγκαλιασμένοι
μια βόλτα στο σκοτάδι.
Όχι, δεν μπορώ...
Ακολουθώ μια κρύα μορφή και ουρλιάζω!
Κανείς δε μ' ακούει.
Το χέρι που με στήριζε κόπηκε.
Σα να σε φίλησα.
Σε σταύρωσα και σταυρώθηκα.
Τα όνειρά μου παγωμένα,
μόλις βγήκαν από τα πνευμόνια του θανάτου.
Σ' ένα καθρέφτη αντικρύζω τη δειλία
Οι χτύποι της καρδιάς μου
την κάνουν χίλια κομμάτια.
Μ' ακολουθεί παντού,
σα να γεννήθηκε στα σπλάχνα μου.

Αρχή?

Κοιτάζει πίσω του αγέρωχος
το σαγηνευτικό χρώμα του τενάγους
απολαμβάνοντας βέβηλα
τον οδυρμό των μικροβίων, που
υφαίνανε τη δυστυχία του.
Θρηνεί μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο
την εκατόμβη των παθών του.
Στον αρχέγονο τούτο διάπλου
κουβαλά μόνος
μια μυστική διαθήκη.
Για πρώτη φορά
αφήνει πίσω του τον άρπαγα εαυτό του
για να παραλάβει εκουσίως
μέσα απ' τη δίνη του χυτηρίου
λουσμένα με μύρο
τα αρτιγενή του κύτταρα.

Σκόρπιες σκέψεις

Σ' ένα μπαλκόνι

Άγγιξα την ευτυχία....
Κυρτωμένος απ' το βάρος της χαράς μου
βλαστήμησα.
Οι θυσίες μου επέστρεψαν πληγωμένες,
ηττημένες.
Δε θυμόμουν το δρόμο
αλλά αναγνώρισα τις φωνές.
Ακολούθησα τα ίχνη
- τις πατημασιές της λύπης.-
Στο χορό των αναμνήσεων
ήμουν η φωτιά.
Αποσύνθεση χωρίς τέλος.
Πόνος χωρίς οργή.
Μόνο δάκρυα και πηγή η ψυχή μου.

Μια καλοκαιρινή νύχτα

Η ζωή μου στηριζόταν πάντα
στην πλάτη της λέξης, που
ενώνει τους ανθρώπους.
Μη μου πεις πως ήταν ψέμα.
Ακόμα και τώρα άσε με
να ζω στο όνειρό μου.
Ακριβώς όπως μου το χάρισαν εκείνοι.
Συμβατικό και προβλέψιμο.
Κι ας μην πετάξω ποτέ ψηλά.
Ας μείνω στη γη
αναπνέοντας τον αέρα του κλουβιού μου.
(Φαίνονται αμυδρά μα είναι σίδερα)
Κι εκείνοι σκίσανε το δέρμα μου και
κλέψανε τα ζωτικά μου όργανα :
την οργή, το θυμό, το μίσος...

Κλαίγοντας

Κι εκείνοι είστε εσείς, που μου αφήσατε
μόνο ένα ηλίθιο χαμόγελο
και μια καρδιά που αιμορραγεί.
Ματώνει γιατί σας βλέπει να απομακρύνεστε.
Που πηγαίνετε?
Γιατί φεύγετε μακριά?
Πάρτε με μαζί σας
ή καλύτερα αφήστε με να σας κοιτώ.
Είμαι μολυσμένος, μα δε θα σας πειράξω.
Αφήστε με να τραγουδάω!
Αφήστε με να πονάω!

Χωρίς λυγμούς

Που είναι ο γαλανός ουρανός, που
ονειρευόμουν?
Που είναι τα παραμυθένια λουλούδια, που
στόλιζαν το δρόμο μου?
Γιατί κλέψατε τις ζωγραφιές μου?
Το βιβλίο που διάβαζα
μιλούσε για αγάπη.
Μα κι αυτό εσείς μου το δωρίσατε.
Συγγραφέας ήταν η διαστροφή σας.
Κι εγώ στέκομαι πάλι εδώ και περιμένω.
Διψώ!
Θέλω αγάπη!

Γύρνα πίσω !

Δεν ήταν τελικά
ο χειρότερός μου εφιάλτης
τότε
που είδα να πνίγεται
ο κόσμος όλος.
Ήτανε χθες, που ένιωσα
να χάνω κάτι από εσένα.
Η στιγμή που δεν αναγνώριζα
το βλέμμα σου.
Η στιγμή που ούρλιαζα
(κλαίγοντας στην αγκαλιά σου)
να γυρίσεις πίσω.
Πρώτη φορά
μου χάρισε τόση ευτυχία
ο μισητός ήχος
του ξυπνητηριού.

Δαλιδά

Σ' αντίκρυσα μέσα στου ονείρου τη σκόνη
ικέτευες μόνη για λίγη στοργή
μ' αχόρταγο μίσος, που δεν τελειώνει
έσπειρες τη θλίψη στου νου μου τη γη.

Με τύλιξες μ' ένα αγκαθένιο μετάξι
ζωγράφισες πάνω μου ίχνη ενοχής
έδεσες γερά την ψυχή πριν πετάξει
μάζεψες το αίμα μου γλυκά να γευθείς.

Μικρή μου αγάπη, με το άρμα σου έλα
και κλέψε με φθόνο τη δύναμή μου
τη μάσκα σου φόρα να μοιάζεις με τρέλα
φώλιασε ύπουλα μες στο κορμί μου.

Τέσσερεις εποχές

Μικρός, όταν χιόνιζε
έτρεχα στο παράθυρο
κι αναζητούσα στον ουρανό
τον μάγο,
που μεταμόρφωνε τον κόσμο
τόσο απλά.
Κι αν σήμερα γνωρίζω
πως οι εποχές αποτελούν
τη φυσική ροή της γης
ψάχνω παντού να βρω
τον μάγο
που αλλάζει έτσι απλά
τις ψυχές των ανθρώπων.

Καλοκαίρι
Τα μάτια μου σ' ερωτεύτηκαν.
Η ψυχή μου απλά απουσίαζε.

Φθινόπωρο
Τα μάτια μου σε κέρδισαν.
Η ψυχή μου φυλλορροούσε.

Χειμώνας
Τα μάτια μου σε ντρέπονταν.
Η ψυχή μου καλυμμένη από χιόνι.

Άνοιξη
Τα μάτια μου δακρύζουν γιατί λείπεις.
Η ψυχή μου άνθισε κι ένιωσε έρωτας τι σημαίνει.

Καθρέφτες

Περιπλάνηση

Χρόνια τώρα
τριγυρνώ μέσα σ' αυτό
το στοιχειωμένο σπίτι.
Ποτέ μου δε συνάντησα
ανθρώπινες μορφές.
Μόνο καθρέφτες
αντικρύζω καθημερινά
- κάθε λογής -
Κάποτε τους φοβόμουν
γιατί αντανακλούσαν
την όψη μου περίεργα.
Τώρα πια στέκομαι εμπρός τους
και ξεγυμνώνομαι
χωρίς ντροπή
χωρίς λογική
χωρίς συνείδηση...

Συνάντηση

Πόσο παράξενος ήταν
ο καθρέφτης που ανακάλυψα
- τούτο το πρωινό -
μέσα στο γνώριμο
μα σκοτεινό διάδρομο του υπογείου!
Πιο ψηλός από τους άλλους
αραχνιασμένος
χτυπημένος στο κάδρο του
αλλά χωρίς καμιά ρωγμή
μες στο γυαλί του.
Πιο φωτεινός απ' όλους.
Πέταξα τα ρούχα μου
με πανικό
χωρίς σειρά.
Δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό
λες και δε θα προλάβαινα αλλιώς
να του χαρίσω τη γύμνια μου...

Φανέρωση

Βρήκα ένα παλιό κουτί
στη σοφίτα
κρυμμένο καλά
κάτω από τα γέρικα σανίδια.
Ποιος μπορεί να άφησε
όλα αυτά τα σημειώματα
εδώ μέσα?
Άρχισα να τα διαβάζω
με λαχτάρα.
Ήταν γραμμένα με αίμα!
Οι γραφικοί χαρακτήρες διάφοροι
μα όλα γράφανε τα ίδια λόγια :
"Ζω σ' αυτό το σπίτι χρόνια τώρα
μα συναντώ μόνο καθρέφτες".

Ανώνυμο

Κλεισμένος στο κελί του
τόσα χρόνια
επιθυμούσε απλά να
ζωγραφίζει
- τίποτε άλλο -
Και τώρα
κρατώντας σφιχτά το πινέλο του
κλαίει
ανήμπορος να θυμώσει που
κάποιοι είδανε τις ζωγραφιές του.
"Πρέπει..."
του είχανε πει, χωρίς να γνωρίζουν
ότι δε θα τις αντίκρυζε
ποτέ ξανά
με το ίδιο αθώο βλέμμα.

Λίγο πριν τη χαρά

Τέλειωσέ με!
Να μην υπάρξω πια!
Σε διατάζω!
Τύλιξέ με στο μαύρο σου!
Δε σε φοβάμαι πια!
Ας υπάρχεις!

Αγκάλιασέ με!
Να μην ικετεύω πια!
Σε παρακαλώ!
Δίκασέ με!
Δε σε μισώ πια!
Ας ικετεύεις!

Αγνόησέ με!
Να μην υποφέρω πια!
Σε προκαλώ!
Ελευθέρωσέ με!
Δε σ' αγαπάω πια!
Ας υποφέρεις!

Λίγο μετά τον πόνο

Ουρλιάζουν οι λέξεις,
δεν τις ελέγχω πια.
Πρώτες στιγμές και
η αδράνεια εκτελεί τους νόμους της.
Ακολουθεί ο φόβος
παγερός, όπως τον θυμάμαι
από τα παιδικά μου χρόνια.
Οι λυγμοί δεν εμφανίστηκαν.
Ίσως φοβήθηκαν
μη μου φανερώσουν το τέλος.
Τα μάτια μου πνίγονται
απ' τη βροχή των αναμνήσεων.
Οδηγώ με ραθυμία τις σκέψεις μου
μήπως με λυπηθεί ο πόνος.
Να 'μαι λοιπόν εδώ
μπροστά σου
φορώντας τη μάσκα, που μου χάρισες.
Δε θέλω
(για ακόμη μια φορά)
να πληγώσω τα μάτια σου.

Μαύρος κύκλος

(απόπειρα 0, δέκα χρόνια πριν...)

Στου θάνατου την πόλη
γλεντάνε πάλι οι δήμιοι
θύματα σέρνουν όλοι
σε δίχτυα από ασήμι.

Γλεντάνε πάλι οι δήμιοι
από ηδονή μεθάνε
σε δίχτυα από ασήμι
αίμα χαρά σκορπάνε.

Από ηδονή μεθάνε
ποθούνε να γιορτάσουν
αίμα χαράς σκορπάνε·
πίνουν να ξεδιψάσουν.

Ποθούνε να γιορτάσουν
σε τάφο διαμαντένιο
πίνουν να ξεδιψάσουν
σε κύπελλο κλεμμένο.

Σε τάφο διαμαντένιο
νεράιδες τους κοιμίζουν
σε κύπελλο κλεμμένο
με αίμα τους ποτίζουν.

Νεράιδες τους κοιμίζουν
βουβές και οργισμένες
με αίμα τους ποτίζουν
μες στις πληγές κρυμμένες.

Βουβές και οργισμένες
στα αυτιά τους ψιθυρίζουν
μες στις πληγές κρυμμένες
χλομοί τις αντικρίζουν.

Στα αυτιά τους ψιθυρίζουν
οι κόρες των θυμάτων
χλομοί τις αντικρίζουν
οι δήμιοι αισθημάτων.

Οι κόρες των θυμάτων
στου θάνατου την πόλη
τους δήμιους αισθημάτων
φιλούν μ' ένα πιστόλι.

Εμπόριο αξιοπρέπειας

Μα ασφαλώς!
Εσένα δε σε υπολόγισε
κανείς τους
σ' εκείνη τη συνάντηση.
"Θα αλλάξουμε τον κόσμο"
συμφώνησαν.
"Θα διώξουμε τη φτώχεια,
τον πόνο, την αδικία,
το κακό."
"Θα διώξουμε, θα διώξουμε..."
Και να' σαι σήμερα εδώ∙
στέκεσαι απέναντί μου
καρτερικά,
υποτιμητικά,
απλώς επειδή δε σκέφτηκαν
οι άθλιοι σοφοί
πως διώχνοντάς τα όλα,
θα φεύγανε τελικά κι οι
άνθρωποι
γυρεύοντάς τα κάπου αλλού
(άθελά τους, ίσως)
για να αποδείξουν εν τέλει
στους "σοφούς"
ότι αρκούσε μόνο
να κρατήσουν... κάτι.
Κάτι που διώχθηκε
ανάμεσα στα άλλα
σαν άχρηστο.

Εξ αίματος

Δε θα 'πρεπε να ζεις εδώ
μαζί μας.
Εσύ γεννήθηκες για κόσμο
αλλιώτικο
πιο καθαρό.
Κι αν το σώμα σου ανήκει
εδώ
τα μάτια κι η ψυχή σου
θα αντικρίζουν πάντα
τ' ουρανού το χρώμα.
Τη μοναξιά σου, όμως, μην τη φοβάσαι
και δάκρυα άλλα μην καταδεχτείς
Σε τούτη εδώ τη λίμνη
πάντα θα σε κοιτούν
περίεργα,
πάντα θα σε μισούν
τα πλάσματα των στάσιμων νερών.
Ποτέ τους δε θα αντιληφθούν
πως γίνεται να κοιτάς ψηλά
στα σύννεφα
και να αναπνέεις
το δικό σου αέρα,
μόνο εσύ,
μοναχικό του βάλτου
νούφαρο.

Βουρκωμένες αναμνήσεις....

....συνάντησαν τους ειρμούς μου
στο δρόμο της μελαγχολίας.
Δάκρυα∙
πότε καυτά, πότε παγωμένα
ακολουθώντας
τους σφυγμούς των συναισθημάτων
συρρίκνωσαν την ψυχή μου.
Αγάπησα∙
κι αυτό με ταξιδεύει,
με οδηγεί κοντά σου
κι ας μην υπάρχεις.
Κάτω από το φως του αυγερινού
σκαρφάλωσα στα μυστικά του ουρανού
για να κλείσω τις πληγές μου
(να αλλάξω την τροχιά των αστεριών)
Αντίκρισα τις ευχές μου
καταρρακωμένες από τα ανελέητα
χτυπήματά σου.
Σιχάθηκα τον εαυτό μου.
Ένιωσα την ανάσα μου μηδαμινή
μπροστά στην οργή του ανέμου.
Ανέβηκα στο πιο ψηλό βουνό
θυμήθηκα το χαμόγελό σου
και........

Τελευταία φορά

Πλησίασε!
Σε παρακαλώ.
Πολιόρκησε την καρδιά μου
όπως παλιά....
Διώξε κάθε μελαγχολική μορφή.
Αγκάλιασέ με.
Με πάθος
όπως παλιά....
Μη μ' αφήνεις στο σκοτάδι
να αναζητώ τα βήματά σου.
Κράτησε το χέρι μου
όπως παλιά....
Σβήσε τα σημάδια της απειλής.
Κρύψε την αδιαφορία.
Χάρισέ μου τα χείλη σου
όπως παλιά....
Μόνο για μια φορά∙
να κυλήσει στις φλέβες μου η ευτυχία
συγκεντρωμένη σε μια στιγμή.
Ίσως να είναι
η τελευταία φορά....

Μία λέξη - Χίλιες εικόνες

Στη μικρή μου ζωή
ακόμη δεν κατάφερα
να δω εικόνα
χωρίς τη μορφή ή τη σκιά
της ομορφότερης ύπαρξης στη γη
που έστειλε η θεϊκή γενναιοδωρία
να συντροφεύει το ανθρώπινο είδος.
Κρυμμένη
πίσω από κάθε λέξη και πράξη,
μητέρα των δακρύων και του γέλιου,
αδερφή της ευτυχίας,
γυναίκα του έρωτα και
ερωμένη του πόνου
η α γ ά π η
χρωματίζει κάθε μας εικόνα
είτε με την παρουσία της
είτε με την απουσία της.

Εφιάλτης

Τη νύχτα ετούτη
-για ακόμη μία φορά-
έζησα το χειρότερό μου εφιάλτη.
Βρισκόμουν σε μία γιγάντια βάρκα
μαζί με όλους τους ανθρώπους
στα πεινασμένα νερά
ενός άγνωστου ωκεανού.
Ηδονισμένοι ενώναμε τα κορμιά μας
με ρυθμούς υστερικούς.
Κάτω από ήχους μεθυστικούς
ποτίζαμε τις αισθήσεις μας
με σταγόνες αλλοτρίωσης∙
στοιχειωμένοι πειρατές
γιορτάζαμε την πολυπόθητη
κατάκτηση της ματαιότητας.
Ξάφνου σκοτείνιασε.
Η λύπη άπλωσε πάνω μας
εξαγνισμένο το πέπλο της.
Οι άνθρωποι όλοι,
όμορφοι, ταλαίπωροι,
γενναίοι, αμαρτωλοί
αλλάξανε όψη.
Η βάρκα γέμισε
από ανθρωπόμορφα τέρατα.
Βατράχια, σκουλήκια, φίδια
και κάθε λογής έντομα
γονάτισαν,
προσευχόμενος ο καθένας
στο θεό εαυτό του.
Σαστισμένος κάλεσα κοντά μου
ένα σύννεφο,
σκαρφάλωσα πάνω του
και πετάξαμε ψηλά.
Από 'κει άρπαξα τα χρώματα
της θλίψης και του τρόμου
και ζωγράφισα στον ουρανό
το ομορφότερό μου όνειρο.
Οι προσευχές όλων πάγωσαν.
Έστρεψαν τα βλέμματά τους
προς την άβυσσο της θάλασσας
ουρλιάζοντας.
Καταβεβλημένοι από τον πόνο
της δώρισαν τα λείψανά τους.

Ευχή

Πόσο αλλόκοτα γυρίζουν
στο μυαλό μου οι εικόνες!
Μπερδεύονται
στα δίχτυα του χρόνου
και τον παρασέρνουν μαζί τους.
Μακάρι να μπορούσα
να αγκαλιάσω τις πιο φωτεινές
και να αφήσω τις άλλες
πίσω μου
μέσα σ' ένα βαθύ πηγάδι
να μην τις δω
ποτέ ξανά!

Νύχτα

Τι είναι αυτό που προσπαθείς
να κρύψεις και
καλύπτεις τα πάντα με σκοτάδι?
Πες μου την αλήθεια.
Ποτέ μου δεν πίστεψα
τη δικαιολογία σου
περί...στροφών της γης
γύρω από τον άξονά της.
Μοιάζω τόσο αφελής
όσο οι άλλοι?

Νομοτέλεια

" Ήταν να φύγουμε μαζί
όμως πηγαίνω μόνος "
Φ.Π.

Τι κι αν το ονειρευόμουν
κάθε στιγμή της ζωής μου!
Η μοίρα διάλεξε αλλιώς...
Κι εσύ την υπάκουσες
γιατί είχες πεισθεί ότι
"το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον"
λες και δεν πρόκειται για γνωμικό
αλλά για κάποιον απαράβατο
υπεράνθρωπο νόμο.