Σκόρπιες σκέψεις

Σ' ένα μπαλκόνι

Άγγιξα την ευτυχία....
Κυρτωμένος απ' το βάρος της χαράς μου
βλαστήμησα.
Οι θυσίες μου επέστρεψαν πληγωμένες,
ηττημένες.
Δε θυμόμουν το δρόμο
αλλά αναγνώρισα τις φωνές.
Ακολούθησα τα ίχνη
- τις πατημασιές της λύπης.-
Στο χορό των αναμνήσεων
ήμουν η φωτιά.
Αποσύνθεση χωρίς τέλος.
Πόνος χωρίς οργή.
Μόνο δάκρυα και πηγή η ψυχή μου.

Μια καλοκαιρινή νύχτα

Η ζωή μου στηριζόταν πάντα
στην πλάτη της λέξης, που
ενώνει τους ανθρώπους.
Μη μου πεις πως ήταν ψέμα.
Ακόμα και τώρα άσε με
να ζω στο όνειρό μου.
Ακριβώς όπως μου το χάρισαν εκείνοι.
Συμβατικό και προβλέψιμο.
Κι ας μην πετάξω ποτέ ψηλά.
Ας μείνω στη γη
αναπνέοντας τον αέρα του κλουβιού μου.
(Φαίνονται αμυδρά μα είναι σίδερα)
Κι εκείνοι σκίσανε το δέρμα μου και
κλέψανε τα ζωτικά μου όργανα :
την οργή, το θυμό, το μίσος...

Κλαίγοντας

Κι εκείνοι είστε εσείς, που μου αφήσατε
μόνο ένα ηλίθιο χαμόγελο
και μια καρδιά που αιμορραγεί.
Ματώνει γιατί σας βλέπει να απομακρύνεστε.
Που πηγαίνετε?
Γιατί φεύγετε μακριά?
Πάρτε με μαζί σας
ή καλύτερα αφήστε με να σας κοιτώ.
Είμαι μολυσμένος, μα δε θα σας πειράξω.
Αφήστε με να τραγουδάω!
Αφήστε με να πονάω!

Χωρίς λυγμούς

Που είναι ο γαλανός ουρανός, που
ονειρευόμουν?
Που είναι τα παραμυθένια λουλούδια, που
στόλιζαν το δρόμο μου?
Γιατί κλέψατε τις ζωγραφιές μου?
Το βιβλίο που διάβαζα
μιλούσε για αγάπη.
Μα κι αυτό εσείς μου το δωρίσατε.
Συγγραφέας ήταν η διαστροφή σας.
Κι εγώ στέκομαι πάλι εδώ και περιμένω.
Διψώ!
Θέλω αγάπη!