Παντοτινή Απορία

Φόρεσες την πορφύρα σου
ουρανέ!
Μια βόλτα του ήλιου σου
-ακόμα-
χάθηκε στη γραμμή
που σε χωρίζει από τα επίγεια.
Ψάχνω στα μουντά σου σύννεφα
να βρω την πατρίδα μου
να τη συνδέσω με το παρελθόν μου
να τη χωρέσω στο μέλλον μου.
Τα όνειρά μου
αστέρια
πλημμυρίζουν το μαύρο της ψυχής μου.
Ποια μου ανήκουν?
Ποια θα χαθούν για πάντα
σε μαύρες τρύπες?
Ποια θα εξματμιστούν
στην ατμόσφαιρα της πραγματικότητας?
Δείξε μου!
Γιατί δε φωτίζεις
τους αστερισμούς σου
να με οδηγήσουν?
Τι κρύβεις
πίσω απ' τη σιωπή σου?
Την εκ γενετής μου ελπίδα?
Το γλυκύτερο φόβο μου?
Το ξέρω!
Εσύ είσαι η πατρίδα
κι εγώ ο επισκέπτης.
Δώρισε μου τουλάχιστον
τη γαλήνη αυτής της νύχτας
για όσο καιρό
θα είμαι μακριά σου.
Κι άσε με
να ονειρεύομαι ο τρελός!

Η Αιτία

Από τότε που η ποίηση καταγράφεται
με κραυγές
ή με υπαινικτικά σημεία της Αλφαβήτου
κανείς πια δεν μπορεί να μας φοβίσει
πως το φως έχει ημερομηνία λήξεως.

Σ.Σ.Χ