Φόρεσες την πορφύρα σου
ουρανέ!
Μια βόλτα του ήλιου σου
-ακόμα-
χάθηκε στη γραμμή
που σε χωρίζει από τα επίγεια.
Ψάχνω στα μουντά σου σύννεφα
να βρω την πατρίδα μου
να τη συνδέσω με το παρελθόν μου
να τη χωρέσω στο μέλλον μου.
Τα όνειρά μου
αστέρια
πλημμυρίζουν το μαύρο της ψυχής μου.
Ποια μου ανήκουν?
Ποια θα χαθούν για πάντα
σε μαύρες τρύπες?
Ποια θα εξματμιστούν
στην ατμόσφαιρα της πραγματικότητας?
Δείξε μου!
Γιατί δε φωτίζεις
τους αστερισμούς σου
να με οδηγήσουν?
Τι κρύβεις
πίσω απ' τη σιωπή σου?
Την εκ γενετής μου ελπίδα?
Το γλυκύτερο φόβο μου?
Το ξέρω!
Εσύ είσαι η πατρίδα
κι εγώ ο επισκέπτης.
Δώρισε μου τουλάχιστον
τη γαλήνη αυτής της νύχτας
για όσο καιρό
θα είμαι μακριά σου.
Κι άσε με
να ονειρεύομαι ο τρελός!
29 Νοε 2007
Παντοτινή Απορία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
...αν μπορουσα να εκφραστω με αυτον τον τροπο τοτε ισως θα μπορουσα να το χα γραψει.θελω να πω,πως αισθανομαι να με περιγραφει...καποτε...γι αυτο το θεωρω πολυ καλο,αφου εκτος απο τον δημιουργο του εκφραζει ευστοχα κι αλλους.Ελπιζω καποτε να καταφερω το ιδιο ζωγραφιζοντας.
Καθηγήτης αστροφυσικής :".... η γη έχει ζωή άλλα 5 δισεκατομμύρια χρόνια....."
Ακροατής : " Συγνώμη κύριε καθηγητά επειδή στο πίσω μέρος της αίθουσας δεν ακούγεστε καθαρά είπατε 5 εκατομμύρια ή 5 δισεκατομμύρια χρόνια είναι ακόμα η διάρκεια της γης?"
Καθηγήτης αστροφυσικής :"5 δισεκατομμύρια χρόνια....."
Ακροατής : "Ουφ!!!ευτυχώς, γιατί άκουσα 5 εκατομμύρια.
Λέτο, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις? Δεν ξέρω αν θυμάμαι καλά, αλλά νομίζω ότι αυτό το ανέκδοτο μου το είχες πει κατά τη διάρκεια της διαδρομής New York - New Jersey. Τι μου θύμησες τώρα...
Δημοσίευση σχολίου