Ανάπηρα αισθήματα

Ο ράθυμος ύπνος μου τραντάχτηκε.
Ένας θόρυβος αισχρός
-πιο αισχρός απ' το μυαλό μου-
κούνησε συθέμελα το δειλό μου κορμί.
Στάλες μολυσμένου ιδρώτα
ποδοπάτησαν κάθε γωνιά του ονείρου.
Φοβήθηκα!
Μανιασμένος άρχισα να οδύρομαι
και να βρίζω.
Καταράστηκα τη μοίρα μου,
δάγκωσα με λύσσα το σβέρκο
της καθυστερημένης μου τύχης,
γκρέμισα τα όμορφα σκουπίδια
που είχα στοιβάξει γύρω μου
και αναζήτησα εκείνον τον αισχρό θόρυβο :
"το φάλτσο σφύριγμα του ανέμου".
Γυρίζοντας το κεφάλι μου
αντίκρισα το δικό σου μένος
καθηλωμένο σε αναπηρική καρέκλα.
Χαμογελούσες κι έκλαιγες.
Δεν ήτανε χαρά∙
μήτε λύπη.
Ήταν το πάντρεμα οργής κι ελπίδας.
Το αίσθημα της μοναξιάς.
Δεν είχες ακούσει τίποτα
και το σώμα μου ορθώνονταν εμπρός σου προκλητικό,
αναζητώντας δεξιά κι αριστερά το θόρυβο.
Ήθελες να ψάξεις μαζί μου
να πατήσεις κι εσύ
στα απομεινάρια του ανθρώπινου πολιτισμού.
Μάταια!
"Δεν αισθάνομαι τα άκρα μου"
ψιθύρισες με λυγμούς.
Μου θύμησες τότε που είχα ζηλέψει έναν αετό
καθώς έσχιζε τα σύννεφα∙
κι αναρωτήθηκα :
"Πώς είναι δυνατόν εσύ
να ζηλεύεις τους ανθρώπους?"
Με κοίταζες με ένα βλέμμα απροσδιόριστο.
Κάτι σαν..... περιφρόνηση.
Κι εγώ έψαχνα ακόμα εκείνον
τον "αισχρό θόρυβο".