"...σαν να' ταν χθες που μ' αγκάλιασες γεμίζοντας
τις αισθήσεις μου επευφημίες.... τόσο μακριά"
Νύχτα.
Να 'μαι στο μονοπάτι της μοίρας∙
τα βήματά μου αργά
και μπερδεμένα.
Νιώθω τη μορφή σου
πίσω απ' τον τοίχο
κι αφουγκράζομαι.
Ένας ήχος βαθύς σα σκοτάδι,
μια κραυγή ηδονής.
Και ξάφνου μια εικόνα μας κάνει παιδιά.
Εσύ κι εγώ μες σε λευκά ενδύματα.
Αυτό που μόλις μάτωσες.
Αυτό που μόλις ξέσκισες.
Το κεφάλι μου κολλημένο στον υγρό τοίχο,
που ρουφά τα δάκρυά μου.
Σκέψεις θαμμένες μες σε καβούκια χελώνας
στροβιλίζουν στο κεφάλι μου
σηκώνοντας σκόνη απορίας.
Γιατί? Πολλά γιατί.
Επιστρέφω με το φως του ήλιου.
Ο τοίχος ακόμα υγρός.
Απ' το αίμα σου!
Απ' τα δάκρυά μου!
15 Δεκ 2007
Το τείχος του χωρισμού
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
"τ΄όνομά σου είχα γράψει ανορθόγραφα,σε τοίχο ολόλευκο στον άγιο-Τήτο.
Κι έφαγα της χρονιάς μου τότε,
όχι για τα λάθη,μα για την αγάπη μου.
Δέν είναι ο δάσκαλος,που μας χωρίζει πια...
Είναι που στην πορεία μας δεν έχει διάλειμα για να βρεθούμε..."
Νένα Βενετσιάνου
(αγαπημένο μου τραγούδι)
ο χρόνος είναι κι αυτός ένα τείχος χωρισμού πολλές φορές...
Γι΄αυτό το΄γραψα το τραγούδι, καλά?
Μην πάρουμε φόρα κι αρχήσουμε να λέμε ό,τι του΄ρχεται του καθενός...
Σωστά, ποιητά, poemius?
Μην ξεφτηλίζουμε μια σοβαρή προσπάθεια που γίνεται, επιτέλους,στο διαδείκτιο με κέντρο αναφοράς ...,κέντρο αναφοράς,λέγω, την εις βάθος διείσδυτικη ματιά της ανθρώπινης μελαγχωλικής φύσης του σύγχρονου αλλωτριωμένου ανθρώπου...βεβαίως...βεβαίως...
Αυτά.
Καταρχήν, penaki, διάλεξα το όνομα poemius για να μη χρειάζεται να με αποκαλείς ποιητά.
Όσο για το τραγούδι που έγραψες θα το μελετήσω στο δεύτερο μάθημα. Ακόμα δεν τέλειωσα την ύλη του Σαββόπουλου από προχθές.
Poemius! Tear down the wall!
Προς penaki:
".....και έφαγα της χρονιάς μου τότε..."
Κάθε χρόνο τα ίδια λέμε στις γιορτές,αλλά εμείς εκεί στη μάσα.Και εμείς τη βασιλόπιτα τη κάνουμε με κοτόπουλο, και μετά σόδες.
Δημοσίευση σχολίου