"...θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα..."
Π.Κ. & Χ.Κ.
Αν μπορούσες να δεις
την ψυχή μου
δε θα έδινες χρώμα
στις εικόνες που με τρομάζουν.
Αν μπορούσα να σου δείξω
την ψυχή μου
θα θυσίαζες τα χωμάτινα παλάτια σου
στα κύματά μου.
Αν είχα τη δύναμη
θα χτυπούσα το κεφάλι μου
μέχρι να σπάσει
και να πεταχτούν έξω όλοι οι εφιάλτες μου,
χορεύοντας και σβήνοντας αργά αργά
μέσα στην αγκαλιά σου.
Αν είχες τη δύναμη
θα έλουζες
την καρδιά σου με γαλάζιο φως
να φωτίζει το δρόμο μου
το δρόμο που έχω χάσει.
14 Δεκ 2007
Αν
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
...άν όλα αυτά είχαν συμβεί, τίποτα δεν θά ΄ταν όπως τώρα. Ίσως τελείκα είναι καλύτερα καμιά φορά οι κρυφοί μας πόθοι να παραμένουν κρυφοί.Έτσι κι η ζωή γίνεται πιο απρόβλεπτη και παραμένει,όπως την "Πρώτη Ανάσταση",ζωντανή ,γεμάτη προσδωκείες...
Είμαι ο melanis του penaki και δηλώνω κατηγορηματικά, οτι ουδεμία σχέση έχω με τα ορθογραφικά τερατουργήματά της.Απορώ αυτό το penaki πως αντέχει και δεν σπάει, το δόλιο!!!
Κύριε melanis μην απολογείστε για τα ορθογραφικά του penakiου. Ένας καλλιτέχνης άλλου τομέα δε χρειάζεται να γνωρίζει ορθογραφία. Άλλωστε το έχει δηλώσει πως τα ορθογραφικά λάθη είναι σήμα κατατεθέν. Σε λίγο θα απαιτεί και πνευματικά δικαιώματα για λεξιθηρία.
penaki, καλύτερα είναι μόνο όταν τους πόθους αυτούς δεν τους καταπιέζεις και δεν τους μετατρέπεις σε απωθημένα.
????????????
σηκώνει συζήτηση αυτό,δε νομίζεις...πότε οι κρυφοί μας πόθοι γίνονται απωθημένα.Δεν ξέρω,εσύ;
Εμένα μ΄αρέσει να ζω στο παραμύθι μου, συνειδητά,στον κόσμο μου. Γιατί είναι πηγή και απόθεμα κουράγιου.Πάντα χαιρόμουν να μπορώ να ταξιδεύω ανάμεσα στους δύο μου κόσμους όταν ο ένας απ΄τους δυο γίνεται αβάσταχτος...
Τι βλέπω poemius? Κατσιμίχες? Γιατί δε βάζεις κανένα Χατζηγιάννη? :Ρ
Θα σας μιλήσω εκ πείρας. Ο (κρυφός) πόθος γίνεται απωθημένο όταν περάσεις τη λεπτή διαχωριστική γραμμή που υπάρχει ανάμεσα στην επιμονή και στη βλακεία.
psarog, κάτι παραπάνω θα ξέρεις εσύ...
penaki, αν το θέτεις έτσι συμφωνώ. Αρκεί να σου δείνει μόνο κουράγιο το παραμύθι σου και να μη σου προκαλέσει ποτέ θλίψη.
Το Γαλάζιο φως περιμένεις poemius, να φωτίσει τον δρόμο σου, είσαι και εσύ τις γαλάζιας στρατιάς?
Θα περίμενα από εσένα να δεις το φως να διαθλάται, εκεί να δεις χρώματα, ολόκληρο περιβόλι (Γρεβενών)
Δημοσίευση σχολίου