Σβησμένα κεριά απέμειναν
απ' τη γιορτή της καρδιάς μου.
Αραχνιασμένες θύμησες
κρεμασμένες στις γωνιές του μυαλού
απλά για να υπενθυμίζουν
την ύπαρξη της ευτυχίας.
Τη βουρκωμένη ατμόσφαιρα
αναστάτωσαν οι δροσοσταλιές
ανεκπλήρωτων ονείρων,
που σέρναν πίσω τους
δυο υπνωτισμένα πουλιά.
Έσφιξαν γερά στα νύχια τους
τους χαμηλωμένους μου ώμους
και με ταξιδέψανε στη χώρα τους
-τη χώρα των αναμνήσεων-.
Ευχήθηκα να ξαναζήσω τις στιγμές
που στείλαν την ψυχή μου στον παράδεισο :
μια βραδιά συντροφιά με τον άγγελό μου
ένα βλέμμα αγάπης
μια νέα αρχή
ένα ταξίδι στη χώρα του έρωτα
μια νοερή βόλτα στα σύννεφα
ένα δάκρυ χαράς, που κύλησε για μένα.
Αλλά ένιωσα τον πόνο φρικτό
όταν έμαθα
πως κάποτε ο χρόνος ήταν χείμαρρος
τον οποίο μεταμόρφωσε μια μάγισσα
για να εκδικείται τους ανθρώπους.
10 Δεκ 2007
Νοσταλγία
Αναρτήθηκε από poemius στις 00:25
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Έίναι πολύ ωραίο να νοσταλγείς το μέλλον
Το κακό με τη νοσταλγία είναι ότι συνήθως καταδείχνει ένα κενό του παρώντος...
(σας ανακοινώνω μετά λύπης...)
Το καλό όμως είναι ότι μαρτυράει πως έχεις ζήσει ευτυχισμένες στιγμές. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν ένα τέτοιο προνόμιο? Να ονομάζουν τους εαυτούς τους έστω και για μια στιγμή ευτυχισμένους?
...γεννημένος στοχαστής...(εγώ λέω πάντος να την παρατήσεις τελικά τη δουλειά. Δεν είναι αυτά για σένα, φίλε poemius,άκου με που σου λέω...)
Δημοσίευση σχολίου